De nieuwe cd van de Canadees Ben Weaver wordt op internet met nogal gemengde gevoelens ontvangen. De een brandt de cd tot de grond toe af vanwege saaiheid, de ander vindt juist die soberheid intiem en prettig. Na de cd een aantal keren beluisterd te hebben, moet ik zeggen dat ik neig naar het eerste. Natuurlijk, ik sta er wel om bekend dat ik niet zoveel heb met mannen met een akoestische gitaar, omdat dat al snel saai kan worden als je het materiaal niet kent. Er zijn echter voorbeelden waar ik uren naar zou kunnen luisteren, zoals bijvoorbeeld Jeff Buckley of Eddie Vedder akoestisch. Maar Mirepoix and Smoke is geen plaat die ik nog veel op zal zetten. De stem van Weaver is te monotoon en op de cd is nauwelijks een aantrekkelijke melodie te vinden. Hij begint nog goed, met “Grass Doe”, waarop Erica Froman achtergrondvocalen verzorgt, maar daarna wordt het al snel eenvormig en saai. Een kabbelende banjo, een donker en saai voortbrabbelende stem met teksten die me niet aanspreken. Er komt geen gedenkwaardig liedje uit zijn mond of gitaar. En dat is jammer, want de man lijkt in staat om een prima potje Americana te maken. Hij laat het alleen na op Mirepoix and Smoke.
mij=Bloodshot/Bertus
4 reacties