De soundtrack is er, nu de film nog. Het is te hopen dat regisseur Eddy Terstall de kwaliteit van de muziek die Benjamin Herman voor zijn nieuwe film maakte, kan evenaren. De lat ligt hoog – Herman heeft zich met hoorbaar plezier het idioom van de pluizige jaren-zeventig soundtracks eigen gemaakt. Dat de saxofonist een verklaard fan is van filmmuziek die ook op zichzelf kan staan, is geen verrassing voor wie zijn hotseknotsende programma op Radio6 volgt. Luister hier bijvoorbeeld een van zijn beruchte soundtrack-specials terug. Het is niet de eerste keer dat Herman muziek componeert bij beeld, een documentaire over Remco Campert inspireerde hem tot een plaat die gerust tot de vaderlandse jazzklassiekers mag worden gerekend. Ook op Deal zijn Benjamin en zijn bandje (drummer Joost Kroon, bassist Manuel Hugas, toetsenist Carlo de Wijs en gitarist Jesse van Ruller) op dreef. Terwijl de bas plopt en het orgel tapijten legt waar je tot je enkels in wegzakt, mag Benjamin (die alt, tenor en bariton speelt) royaal uithalen. Lekkerste voorbeeld is Room 1618, waarvan je schaamhaar spontaan naar seventies-lengte groeit. De surf-riffjes van Van Ruller, in de bewerkte versie van het eerder uitgebrachte Tempest Storm bijvoorbeeld, geven er nog een extra sleazy randje aan. Deze muziek schreeuwt om naaktscènes, functioneel of niet. Over functioneel gesproken, de beslissing van Benjamin om een Praags filharmonisch orkest toe te voegen (en de kosten daarvan uit eigen zak te betalen) pakt bijzonder goed uit. Het zorgt voor de ware soundtrack-sfeer, alsof de opnamestudio verandert in een soundstage, met lichten, camera’s, make-up meisjes en setdressers. Deal, de film moet na de zomer uitkomen. Tot dat moment is het prettig scènes verzinnen bij de soundtrack.
mij=Roach/Dox
4 reacties