De tragische geschiedenis van kindsterretje Bobby Driscoll vormt de basis voor de tweede plaat van Benjy Ferree. Driscoll sprak in de jaren vijftig de stem in van de originele Peter Pan-tekenfilm, was kort de lieveling van de Disney-stal maar werd aan de kant gezet toen hij puistjes en de baard in de keel kreeg. Vervolgens spiraalde Driscoll snel omlaag in een leven vol drank, drugs en echtscheidingen dat uiteindelijk resulteerde in zijn eenzame dood in 1968. Er zijn kleurlozere figuren waar je een plaat aan kan wijden. Dat lijkt Ferree ook te vinden: de plaat telt veertien nummers. Ja, Driscoll’s geschiedenis spreekt tot de verbeelding, maar toch weet de plaat niet van begin tot eind te boeien. Uitschieters als “Fear” en “I Get No Love” maken met respectievelijk gruizige doo-wop en onvervalste glamrock zeker indruk. Toch slaat Ferree evenzovaak de plank mis en klinkt hij als een minder goed gelukte versie van Eels of erger nog: een hysterische Marc Bolan. De nummers waarin hij zich daaraan schuldig maakt irriteren nogal eens; in andere nummers weet Ferree die irritatie maar ternauwernood te voorkomen. Jammer genoeg zijn de goeie nummers op de plaat in de minderheid en niet bij machte zich te verdedigen tegen het bij vlagen tenenkrommende bombast.
mij=Domino / Munich