Bettie Serveert

Het is een mooi zooitje backstage in Huize Maas. Midden in de ruimte staat de volledige backline van Colour of Fire opeengestapeld met daarbovenop een pathetisch voor zich uit starende zanger/gitarist Owen Richards, een eigenaardig tableau vivant. Ik word voorgesteld aan zangeres Carol van Dijk en gitarist Peter Visser van Bettie Serveert en gevraagd of het een probleem is het interview in deze ruimte te doen.

We vinden een plekje aan de bar, tussen stapels kartonnen dozen die lukraak volgegooid met de meest uiteenlopende consumptiemiddelen. Muntz – die aan het foerageren geslagen is – tovert met wat graaien achtereenvolgens een mini-snicker-candybar, een peer en een sandwich tevoorschijn. Hij laat het triomfantelijk aan Carol zien, die minzaam lacht – haar grote kracht. De hoogste tijd om de aandacht op te eisen.

mij=Door GvA
Vanaf jullie debuutplaat Palomine hebben jullie als enige Nederlandse band constant in Amerika getoerd. De laatste jaren is er een aantal heel goede Nederlandse bandjes opgekomen. Hebben jullie een tip voor hen om in Amerika te komen?
Peter Visser: 'We hebben toen een cassettebandje opgestuurd hè?'
Carol van Dijk: 'Ja. Maar in feite hebben we gewoon de mazzel gehad dat we op het juiste moment de juiste plaat uitbrachten en de juiste mensen tegenkwamen op precies de juiste plek. We hadden direct al een Amerikaanse manager gevonden die er gelijk indook, een Amerikaanse advocaat die heel enthousiast was èn een Amerikaanse boekingsagent van één van de grootste boekingskantoren van New York. Met deze drie mensen werken we nog steeds en zonder die drie krijg je gewoon niets voor elkaar.'
PV: 'Maar als je daar echt naar toe wil, dan moet je er echt alles voor opgeven en er 24 uur per dag voor werken. Wil je dat niet, dan wordt het moeilijk – je kunt natuurlijk wel mazzel hebben door een kanon van een hit te scoren… '
CvD: 'Het probleem is dat de concurrentie daar heel groot is.'
PV: 'En je komt het land haast niet meer in!'
CvD: 'Ja, die workpermits zijn echt een probleem geworden! Anyway, als je net begint dan word je echt behandeld als vuil, dus daar moet je wel tegen kunnen en doorzetten en doorbijten. In iedere club, in iedere stad moet je jezelf opnieuw bewijzen. Je kunt in de ene stad wat succes hebben en dan in de volgende stad hebben ze weer geen idee wie je bent. Als je dan een paar keer bewezen hebt dat je daadwerkelijk publiek trekt en een zaal kan uitverkopen, dan schiet je ineens naar boven en krijg je alles: eten, drinken, een kleedkamer, salaris. En het voorprogramma krijgt helemaal niets! [lachend] Na 13 jaar toeren horen wij dus bij de winners!'
PV: 'Maar dat kan ook zo weer voorbij zijn. Als de nieuwe plaat Attagirl daar in februari onder de hakken van de journalisten wordt vertrapt, dan moet nog maar blijken of we het succes blijven behouden. Maar toch, ik denk dat we wel wat vast publiek hebben verzameld de afgelopen jaren…'
CvD: 'Misschien was voor ons wel een voordeel dat we nog niet echt veel getoerd hadden toen we voor het eerst naar Amerika gingen. In Nederland kende bijna niemand ons, we hadden totaal geen status of bekendheid ofzo. We waren het dus wel gewend om als vuil behandeld te worden. Ik denk dus dat een band die in Nederland of België al veel succes heeft het daar zeer moeilijk kan krijgen wanneer ze weer helemaal terug bij af zijn. Dat lijkt me heel pittig. Je kunt er dus beter maar meteen erheen gaan.'
PV: 'We hadden op een gegeven moment een optreden in Seattle met dEUS…'
CvD: 'Nee, in Portland.'
PV: 'Ah ja – al die steden zijn hetzelfde. In ieder geval; dEUS was toen ook al gigagroot in België, Nederland en Portugal…'
CvD: 'Hier mogen wij niet eens bij hen in het voorprogramma staan!'
PV: 'Maar die moesten daar weer echt onderaan beginnen…'
CvD: 'En het was dus heel bizar dat ze in Portland bij ons in het voorprogramma stonden.'

Dus de grote tip is: meteen erheen en de juiste mensen treffen?
PV: 'Ja, want je moet natuurlijk wel eerst een tour voor elkaar zien te krijgen. Je moet daar boekers, management en – heel belangrijk – apparatuur hebben. We hebben daar meteen een backline gekocht, een investering die het geld driedubbel waard is geweest. We hebben ook wel gezien dat Nederlandse bands de zaken vanuit hier regelen in combinatie met de mensen daar, maarja, het wetssysteem is bijvoorbeeld al heel anders, dus als je dan een Nederlandse advocaat hebt, enzovoort…'
Jullie platen worden geboren in Peters woonkamer. Hoe gaat dat in z'n werk?
PV: 'Het begint altijd met twee akoestische gitaren. Carol komt langs bij mij. Tijdens de periode van het maken van een plaat is dat ongeveer 6 dagen per week, van 2 uur 's middags tot een uur of twaalf, één, twee 's nachts. En dan moeten we eerst voor elkaar krijgen dat het liedje dat dan komt ook zonder samples en drumpartijen een goed nummer wordt. Vervolgens gaan we kijken wat voor een genre we ervan gaan maken; blijft het een kampvuurliedje, wordt het een nummer met samples of een rockstamper? Sommige nummers hebben wel 5 incarnaties.'
CvD: 'Het lijkt ingewikkeld met die samples, maar in feite weten we precies wat we mooi en lelijk vinden en daardoor kunnen we snel door die samples gaan en direct beslissen welke houden en welke we wegdoen.'
Verloopt de samenwerking verder ook zo soepel?
PV: 'Was dat maar waar… De andere bandleden kunnen daar niet meer bijzitten. Het is zo'n gebekvecht heen en weer.'
CvD: 'Maar het is nooit persoonlijk; het gaat altijd om de muziek, altijd in de trant van “het kan nog beter”. Je probeert altijd nog meer en nog beter uit de ander te halen, dat levert een strijd op, maar uiteindelijk een betere opbrengst.'
PV: 'En als we dan nummers af hebben, dan gaan we een trackje maken op mijn 16 sporending – dat we trouwens weg gaan doen, want dat kreng is vreselijk traag. We gaan dan aan de slag met ProTools en op zoek naar een goeie sound. In feite hebben we dan een demo waarmee we de oefenruimte ingaan om te kijken of het bijvoorbeeld wat vetter kan, of het een live-uitvoering kan verdragen of meer een studionummer blijft. Als dat allemaal duidelijk is gaan we de studio in en dan doen we het meestal precies andersom als de meeste bands. Normaal begin je met de drums, maar die bewaren wij tot het laatst. In het verleden is namelijk gebleken dat als de drum erop staat, dat dan de tijd op is! [lachend] Mochten we het nu niet halen, dan hebben we altijd nog die ritmecomputer. En dan begint natuurlijk het hele gebekvecht over de mix…'

Is het wel allemaal zo mooi dan, dat muzikantenbestaan?
PV: 'Jazeker, maar het was wel weer een bevalling hoor…'
CvD: 'Dat was iedere plaat.'
Maar Attagirl zat wel al vrij snel op de vorige, Log 22?
PV: 'Ja, heel snel. Maar als je het in uren vertaalt, dan was het eigenlijk twee keer zolang.'
CvD: 'Het is toch wel een proces dat iedere keer weer spannend is, dus ik sta wel weer te popelen om verder te gaan. Dus we zijn alweer voorzichtig aan het schrijven. Maar nu eerst toeren, dat vinden we eigenlijk ook fantastisch; het spelen, het reizen… Gelukkig kunnen we als club mensen goed op elkaars lip zitten.'
PV: 'We hebben wel eens gehad dat we zes weken met iemand in de bus zaten die erg hield van aan een stuk door schreeuwen. Dat werkt dus niet. Je maakt soms gekke dingen mee…'
Noem nog eens wat!
PV: 'We hebben een stalker in Amerika. Da's best wel heftig hoor. Zodra die merkt dat we komen, stapt hij in zijn krotauto en gaat hij naar elk optreden en probeert hij de kleedkamer binnen te komen, rond te snuffelen, smerige taal op de website te plempen enzo…'
Maar aan de andere kant ben je zonder stalker natuurlijk geen echte rockband, toch?
CvD: 'Ja, dat is natuurlijk ook weer zo.'