Big Ups uit New York noemt zichzelf een overtuigde postcore-band. Daar kun je heel veel kanten mee op. Muzikaal dan. Waar ik tot dusver het idee heb dat hardcore gaat om brute kracht en postcore om de intentie van de brute kracht van een sluipmoordenaar, daar kan ik bij Big Ups niks mee. De band weet me op het verkeerde been te zetten. Als een Refused zonder muzikale finesse buldert de band zijn frustraties van zich af. Zoals een Fucked Up of Letlive past Big Ups in het rijtje van compromisloze nu-hardcore-bands. Tussen hardcore en postcore in ben ik altijd op zoek naar de spanningsopbouw. Naar de onderhuidse prikkels en de intelligentie die intimiderend overkomen en zorgen voor een onberekenend explosief karakter. Het kwartet mag dan uit gelouterde conservatoriumgasten bestaan, maar ergens mist de band de eigenschap om de bezoeker of luisteraar mee te voeren, te overrompelen en te verbazen in zijn boosheid en frustraties van alledag. Geloof me, zanger Joe Galarraga is best een opgefokt ventje. Ook op dit album. Maar, het ontbreekt Big Ups aan aanstekelijke melodieën van een Get Up Kids, aan de vurige mentaliteit van een Sick Of It All, aan de intelligente modi van ’n Fugazi, aan de schizofrenie van een Dillinger Escape Plan of zelfs aan de verbroedende elementen van een Fucked Up. Louter kwaadheid is best punk maar niet meer van deze tijd.
mij=Tough Love
File: Big Ups – Before A Million Universes
File Under: De handjes op elkaar voor Newyorkse boosheid?