Big D & The Kids Table is een Amerikaans skagezelschap, dat met Fluent in Stroll zijn zesde album uitbrengt. Het is overigens geen old skool ska, het is meer een verpopte versie ervan. Opener “Doped Up Dollies On A One Way Ticket To Blood” doet bijvoorbeeld denken aan de B-52s, of – ach welja, laat ik doen alsof ik iets weet van recente stromingen – The Ting Tings. Een lekkere, simpele beat die dient als de rode draad waar repetitieve zang met een dameskoortje, blazers en wat gitaar omheen huppelen. Eenvoudig, maar o zo effectief, want het nummer hangt je de rest van de dag in je hoofd. Het is daarmee representatief voor de rest van de cd. Huppelpop pur sang dus. Wel begint de beperkte stem van David McWane me na een aantal nummers wat te vervelen. Live zal dat allemaal niet zo erg zijn, op de studio-opnamen zijn de beperkingen mij iets te evident. Eerlijk gezegd kan deze cd me ook tot het einde boeien, iets wat ik in eerste instantie niet had verwacht. Dat kan aan mij liggen, want alles in mijn collectie dat vergelijkbaar is met deze band heeft wel iets weirds, terwijl Big D weliswaar lekker springerig en vrolijk is, maar na een paar nummers geen echte verrassing meer in zich heeft. Alleen een kort stukje Sinatraanse jazz, “Known To Be Blue”, wijkt af van het stramien. Niettemin is het een leuk plaatje, met geslaagde nummers met alle fijne ingrediënten uit het genre. Voor mij is het alleen beter in kleinere porties te nuttigen.
mij=Side One Dummy / Suburban