Binnen File Under zijn er zo wat van die geschreven en ongeschreven regels over recensies. Zo moet je zo om en nabij de 200 woorden blijven, mag het rustig wat persoonlijker zijn en worden de woorden urgent en relevant vermeden. Want poepen, dat is urgent. En bij tijd en wijle ook best relevant. Plaatjes zijn dat nooit, eigenlijk. Maarwat nu als je naar een fijn potje gitaarherrie zit te luisteren, waarbij de zanger je aan je oor de herrie intrekt. Dan klinkt het allemaal best urgent eigenlijk. En dat vind ik dan weer relevant. Zanger Joe Galarraga van Big Ups, uit New York, doet dat namelijk. De band hakt zich op Shellaciaanse wijze en met een Fugazi-achtige intensiteit door de nummers heen, terwijl Galarraga zich daarover heen brult met een Henry Rollinsiaanse dictie. Inclusief het hard-zacht-hard. En het is allemaal bijzonder fijn. Muzikaal is er niet zoveel nieuws aan deze posthardcore, ook gezien de eerdere referenties, maar als het zo intens gespeeld wordt, dan ben ik vooral benieuwd hoe dat live gebracht gaat worden. We gaan het onder andere horen op Le Guess Who, de may day editie May Day-editie. Voor de rest geldt dat Eighteen Hours of Static zo urgent en relevant als poepen is. Minstens eens per dag ruim de tijd voor nemen en het lucht enorm op…
mij=Tough Love
4 reacties