‘De altijd moeilijke tweede plaat’ is een van de ergste clichés die je als recensent kunt gebruiken. Typisch zoiets waar je naartoe gaat redeneren als je eenmaal in het cliché gelooft. Bij Bill Fay kun je
je echter afvragen hoe het schrijven van songs voor dit album is verlopen. Voor Life Is People had hij – na in 1970 en 1971 platen uitgebracht te hebben – veertig jaar inspiratie getankt, dit album volgt ‘maar’ drie jaar op dat album. Met hetzelfde team, met onder andere producer Joshua Henry en gitarist Matt Deighton, nam Fay dertien eigen songs op. Fays ingetogen maar hypnotiserende stem staat uiteraard weer centraal. “War Machine” is een mooi voorbeeld van een Bill Fay-song: een niet al te vrolijke tekst met veel verwijzingen naar de natuur, piano en stem in het middelpunt. Strijkers spelen een fraaie rol in het titelnummer, waarin de piano lang geheel achterwege blijft. In “World Of Life” hebben de blazers een prominente rol. Meestal zijn de andere instrumenten echter slechts details zijn bij zang en piano. Het zijn overigens wel móóie details, die steeds weer bijdragen aan de sfeer. Een enkele keer wordt dat doorbroken, zoals met de dissonante gitaarsolo in “How Little” die dan des te harder binnenkomt. Daarmee blijft bovendien de balans in orde, want dertien songs lang alleen maar ingehouden en traag gaat ook niet werken. Die karakteristiek is echter wel op het album als geheel van toepassing. Net als bij Life Is People wordt het mooi opgebouwd, op een manier die me wel eens aan het meest ingetogen werk van Tom Waits doet denken. Qua stem is er natuurlijk bijna geen groter contrast denkbaar dan tussen Fay en Waits. Het is waar, de verrassing van het debuut is eraf, maar met Who Is The Sender? laat Fay horen dat het debuut-dat-geen-debuut-was bepaald geen toevalstreffer is geweest.
mij=Dead Oceans / Konkurrent