Bill Madden – Child Of The Same God

Onlangs kwam het op een communicatiecursus die ik volgde weer eens aan de orde: je hebt denkers en je hebt doeners. De Amerikaanse muzikant Bill Madden lijkt me een denker. Als je liedjes schrijft over liefde dan kun je dit doen in de trant van ik-hou-van-jou, ik-blijf-je-trouw. Je kunt er ook een diepdroevig verhaal van maken, over “Boska and Admira” die elkaar al vanaf de middelbare school liefhebben. Maar aan de vanaf 1992 verboden liefde tussen de Serviër en de moslima wordt in 1993 in Sarajevo door een scherpschutter een einde gemaakt. De zware tekst wordt gebracht op een emotie opwekkend muzikaal palet. Ik ben geroerd. Madden heeft er over nagedacht, zoals volgens mij over alles. Met een titel als Child Of The Same God had ik het kunnen weten, als ik het al niet van eerdere albums wist. Om misverstanden te voorkomen: een religieus album is het niet. Het gaat om respect hebben voor elkaar. Behalve over de teksten heeft Madden ook over de muziek nagedacht. Geen noot lijkt ergens toevallig staan. Het begint al met de eerste tonen van een orgel dat een stichtelijke sfeer creëert. Een hele trits aan muzikanten staat klaar om hem verder bij te staan, maar nergens is overdaad. Het credo luidt: als het niet nodig is dan niet. Child Of The Same God klinkt – ik doe een poging – muzikaal als Jeff Buckley meets U2 meets Elvis Costello. Gelukkig weet de denker met zijn goede ideeën ook iets te doen. Child Of The Same God is een prachtig album geworden. Gezien zijn voorgangers had ik dat echter al wel gedacht.

mij=MadMuse / Import