Het is juli en herfst. Er liggen afgewaaide takken en bladeren op straat en de regen slaat tegen de ruiten. De buitentemperatuur heeft niets zomers meer. Door de boxen klinkt de melancholieke, krakerige en immer drankzuchtige stem van Aidan Moffat: The sadness in your life will slowly fade. Nou, volgens het KNMI gaat ook de droefenis van het weer ons voorlopig niet verlaten. De beloftevolle lente ligt al weer maanden achter ons, de zon hebben we te lang niet gezien en we maken ons op voor de kou van de winter. Niet vergeten om whisky in huis te halen. Na zeven albums met Malcolm Middleton onder de naam Arab Strap, een plaat met voorgedragen poëzie en een album met zijn band The Best-Ofs klinkt Aidan Moffat nog altijd niet als het zonnetje in huis. Maar toch klinkt hij op deze samenwerking met pianist Bill Wells een tandje minder somber en bitter dan op eerdere platen. Belangrijkste reden daarvoor is wellicht de vorm die hij voor zijn teksten – die zich overigens nog altijd wentelen in drank, mislukte liefdes en andere vormen van treurnis – kiest: de genres wisselen van jazz, primitieve elektronica tot singer/songwriter-achtige vormen. Waarmee Everyting’s Getting Older vooral een bijzonder afwisselende plaat is geworden en een hoogtepunt in het oeuvre van onze favoriete Schotse zanger.
Mij=Chemikal Underground / Konkurrent
4 reacties