Terwijl ik dit stukje tik is Lowlands 2015 in volle gang. Zestien jaar geleden stond Aidan Moffat daar, toen voorman van Arab Strap en al bekend als groot innemer. Het optreden duurde dertien nummers lang en tijdens elk nummer werkte hij een blikje bier weg. Toen de band het podium verliet stonden ze pontificaal op een rijtje op het drumpodium als een monument voor een nagelaten optreden. Het verscheiden van Arab Strap in 2006 kwam niet onverwacht. Het truukje leek op en we hoopten vooral dat het drankorgel het zou redden in zijn eentje. Een soloplaat met voorgedragen poëzie en proza, platen als L(ucky) Pierre en een album met The Best-Offs verschenen, Moffat ging trouwen en kreeg twee kinderen. En nu is er dan het tweede werkstuk met pianist Bill Wells. Sprechgesang, teksten over verlies, mislukte liefdes, drankmisbruik: in het universum van Aidan Moffat is niet zoveel veranderd sinds dat roemruchte optreden in 1999. Het verschil is dat de krakkemikkige drumcomputer nog maar een enkele keer van stal wordt gehaald en vervangen wordt door samples. Pianoballades vormen de hoofdmoot (“This Dark Desire”, “VHS-C”), afgewisseld met een chaotisch, Beefheartiaans dronkemansminiatuurtje (“Lock Up Your Lambs”) en jazzy, aan triphop refererende sferen (“Vanilia”). In Moffats teksten vinden we weer de nodige pareltjes, van uiterst ranzig, tot uiterst romantisch: “I was dreaming we’d lifted off, like Sandy and Danny in Grease Lightning […] our tank full of hope and our trunk full of plans”. Alsof de Tom Waits uit de jaren zeventig weer terug is, gelukkig en wel.
mij=Chemikal Underground