De lijn tussen geïnspireerd improviseren en oeverloos jammen is erg dun; eenieder die dat zelf met zijn of haar eigen bandje weleens geprobeerd heeft weet waar ik het over heb. Space- en krautrock leunen op lange, psychedelische passages, en waarom de artiest er nu wel in slaagt om een lange improv-sessie boeiend te houden en de ander niet, is nog niet zo makkelijk te zeggen. Binario is een Braziliaanse band die graag op psychedelisch uit de hoek wil komen, en zich laat inspireren door de bekende namen uit die wereld, maar die tegelijkertijd de Zuid-Amerikaanse herkomst laat doorschemeren. Interessant gegeven, want psychedelica koppelen aan latin kan heel fijn zijn (The Mars Volta bijvoorbeeld); en als er ook nog potjes funk en jazz worden gekookt kan er lekker gesmikkeld worden. Toch? Niet helemaal dus, want zoals ik al was begonnen: de scheidslijn tussen boeiend en oeverloos is erg smal. Voor Binario soms te smal. Lekkere Zuid-Amerikaans gekruide riffjes en ritmes worden gekoppeld aan dissonanten, waarna er in elk nummer plaats wordt gezocht en gevonden voor expressie en sfeer. Prog en breed uitwaaierende jaren tachtig synths mogen ook nog langs komen en hebben wel degelijk de potentie om het Binariofeestje op te leuken. Tot zover niets dan goeds. Alleen: er zijn minstens even veel missers als rake doelpunten. Onnavolgbaar als een typisch Braziliaanse voetballer schiet de band alle kanten op – het plezier spat er overvloed van af – maar teveel passages willen maar niet boeien of gaan gewoon de verkeerde kant op. En dat is jammer, want zelden wordt er zoveel potentie getoond op de vierkante meter. Iets meer focus moet een wereldplaat opleveren, dat kan bijna niet anders.
mij=Far Out / Rough Trade