Nostalgie is me over het algemeen vreemd, maar ik had de hoogtij-dagen van de lo-fi best mee willen maken. Nu haakte ik pas in toen de analoge hometapers-scene een aflopende zaak was. De computer (en vooral het internet) zou alles anders maken. Ter ere van de Bingo Trappers haalde ik deze week de compilaties van het Beugense Livingroom Records weer eens uit de mottenballen. Frostparade! Persil! Pfaff! Lekker knutselen in de marge. Nog een geluk dat de cdr van Do Not Eat! Throw Away! het nog deed, want dat is toch wel een minpuntje van de jaren rond de eeuwwisseling. De helft van mijn aangeschafte eigen beheer-platen werkt niet meer. Waren het maar cassettes geweest. Die dingen kúnnen helemaal niet stuk. Hetzelfde kan je zeggen van vinyl, en laat dat nu het medium zijn waarop de terugkeer van de Bingo Trappers is uitgegeven. (Door een label dat Morc Tapes heet, vanzelfsprekend.) Waldemar Noë en Wim Elzinga zijn het schrijven van lekker lopende liedjes van Amerikaanse snit niet verleerd. Vanaf opener “Long Weekends” zet het duo een langzaam hypnotiserende Neil Young-shuffle in. Bordkartonnen drums, wankele harmonie-vocalen, gekriebel op de gitaren, het is een plaatje als vanouds. Ik moest denken aan Mark Olsons soloplaat Many Colored Kite. Ook zo’n trouwe valse kraai die een onverslijtbaar plekje in je hart verdient. Het best zijn de Bingo Trappers als ze de steel guitar laten janken. “Prettier” maakt de titel waar, en “Buy A New Car” is het ultieme Amerikaanse credo. Recht vanuit een aftandse trailer karren we door de open velden. ‘I am quite decided there’s no need to rush.’
mij=Morc Tapes/Clearspot
4 reacties