De hele boel stil leggen, alles verlammen. Wie zoiets bij mij weet te bereiken met muziek, staat op schier zeldzame hoogte in mijn favorietenlijstje. Natuurlijk is euforie prachtig, natuurlijk is melancholie mooi, maar wat Alicia Merz onder de naam Birds of Passage al drie albums lang presteert is verbluffend. Ook haar derde, This Kindly Slumber, legt weer alles plat bij mij. Ik durf het effect van haar muziek op mij eigenlijk met niets te vergelijken. Het komt misschien nog het meest in de buurt van het gevoel dat ik even verkeer in een parallel, maar wel synchroonlopend universum waarin alles om me heen doorgaat, maar niemand mij ziet en ik in mijn eentje lossta van al het andere. Dat ervaart alsof ik verslagen ben, misschien wel stervende, het geeft me iets dat me volkomen desoriënteert. Een gevoel van teleurstelling en verdriet dat fluweelzacht mokert op een schier ondoordringbare muur van kilte. Het enige dat doordringt tot deze kant is de fluisterzachte serene stem van Merz die gedragen door haar hypnotiserende drones en soundscapes een brug slaat van daar naar hier door een mist van ruis. Het geeft me troost. Het geeft me het gevoel dat ik op een zeker moment weer terug mag. Terug moet. Of ik het wil is een vraag. Zo alleen is namelijk niet alleen. Het is iets onbeschrijfbaars, het is iets onaantastbaars. Het is verbijsterend.
mij=Denovali / Sonic
4 reacties