Deze week ben ik een stuk wijzer geworden. Ik heb de stap gewaagd en ben maar eens aan een echte cursus Ableton Live begonnen. Ik durf nog niet te zeggen waar dat computerprogramma nou het best in is, maar je gaat wel opeens heel anders tegen elektronische muziek aankijken. Zo ga je het opeens knettergek vinden om anno 2009 nog te werken met de trackers van vroeger – al hadden die natuurlijk wel weer allemaal hun eigen, best vette standaardsamples. Tegelijk snap je opeens wat er zo moeilijk is aan het maken van elektronische muziek, want je verliest tijdens het ‘programmeren’ het gevoel van puur muziek maken. En daarom is Birdy Nam Nam zo’n interessante band. Of, nou ja: was. Dit collectief van de vier Franse dj’s Pone, Need, Little Mike en Crazy B bestaat sinds 2005 en hun nummers kwamen destijds zo tot stand; puur met de draaitafels, zonder in hoorbaar gescratch te vervallen. Deze tweede plaat klinkt echter alsof-ie van een willekeurige Ed Banger-artiest had kunnen zijn. Hij is dan ook geproduceerd door zowel Justice (duidelijk hoorbaar aan de harde afsluiter “The Parachute Ending”) als Yuksek, over wiens langverwachte, net verschenen debuut-LP Away from the sea binnenkort meer. Dat geeft de plaat ontegenzeggelijk extra bite en het was mijn eerste reden om ‘m te gaan luisteren, maar het maakt ‘m ook nogal rommelig. Waar zowel Justice als Yuksek heel poppy en herkenbaar uit de hoek komen, hoor ik in deze Birdy Nam Nam eigenlijk vooral heel veel andere bands terug. “Red Dawn Rising” klinkt als de derde Daft Punk, “Space Cadet Apology” een beetje als Kraftwerk, “Homosexuality” als Sebastien Tellier, “Transboulogne Express” als DIOYY? (door de “Weird Science”-achtige stemeffecten) en de banger “Worried” had eigenlijk wel van iedereen kunnen zijn. Dat maakt deze Manual for Successful Rioting weliswaar een fijne en onderhoudende plaat, maar geen memorabele.
mij=Epic / Sony
Nu ik het woord tracker toch heb laten vallen, in deze link vind je een heel verhaal over deze verloren kunst uit het digitale tijdperk.