Doordat een release van het uit Glasgow afkomstige BIS op de deurmat viel moest uw Ewie de popgeschiedenis induiken. BIS is zo’n band die het toch niet kon laten en na hun korte bestaan tussen 1997 en 2003 besloten heeft weer aan de bak te gaan. Het levert het trio hun vierde BIS-album op. Het materiaal dat op data Panik etecetera verschijnt is afkomstig van de post-BIS-band data Panik etcetera aangevuld met materiaal dat eigenlijk destijds voor de vierde loot moest dienen. De plaat gaat van catchy hoekige punkfunkliedjes naar electropop. Het meest geslaagd vind ik de punkfunk, mede doordat de stem van Manda Rin wel wat van die van Kate Pierson heeft. Dat levert in bijvoorbeeld “Minimal Wage” een aanstekelijke kruising op tussen de B52’s en The Ting Tings. Helaas is de mix van het album niet overal even sterk. Zo klinkt “Cubis (I Love You)” als een hit uit de eighties, terwijl het nummer alles in zich heeft om maximaal te scoren. Het maakt dat ik het album als totaal toch wat moeilijk te verteren vind. Het afsluitende “(That Love Ain’t) Justified” is zelfs ronduit vervelend. Ondanks mijn wat negatieve oordeel bevat de plaat best aanstekelijke liedjes die een nieuwe mix verdienen. Maar of ze ook dan echt wat toevoegen aan alles wat we al kennen dat waag ik te betwijfelen, zo bijzonder is het ook weer niet. Wat het idee achter de reünie is weet ik niet. Ik hoop niet dat ze wereldsuccessen verwachten. Ik vrees dat het dan na de vijfde plaat, die er ongetwijfeld komt, snel afgelopen zal zijn.
mij=Chemikal Underground/Konkurrent
4 reacties