Kúkalabbi! Zoiets zal Björk geroepen hebben toen afgelopen weekend haar nieuwe album Vulnicura ruim voor de releasedatum lekte. Vulnicura zou eigenlijk pas in maart uitkomen, de maand die sowieso helemaal in het teken zou staan van het eeuwige IJslandse elfje. Een tentoonstelling in het MoMa in New York, een bijbehorend boek Björk: Archives, en dit negende album dus. Dat liep allemaal even anders en na de leak heeft Björk het album vervroegd op iTunes in de digitale verkoop gegooid. Ik moet bekennen, ik was Björk een beetje vergeten de afgelopen jaren. Als groot fan van haar werk met de Sugarcubes en eerste solo-albums vond ik haar laatste platen vaak net iets te veel vorm, te weinig inhoud. Net iets te veel arty gefröbel, stemacrobatiek en maffe jurken. Sinds haar prachtige optreden in de Melkweg in 1997, waarbij ik overigens wel enigszins werd afgeleid door een gedrongen Iers mannetje met gele zonnebril naast me, verdween Björk naar de achtergrond. Wat schetst mijn verbazing dat ik bijna twintig jaar later gewoon weer keihard verliefd kan worden op Björk! Ze omschrijft Vulnicura zelf als een meer traditioneel album en een ‘heartbreak’ album over alle aspecten van een relatiebreuk, in chronologische volgorde nog wel. Dit thema heb ik zelf nog niet helemaal kunnen ontdekken, maar wat is het heerlijk om haar stem weer te horen met voornamelijk beats en strijkers als begeleiding. Als Antony Hegarty halverwege “Atom Dance” dan ook nog even komt meegalmen kan het voor mij niet meer kapot. Er komt een hoop moois uit IJsland tegenwoordig en het is goed te horen dat een oudgediende als Björk er ook nog toe doet.
mij=One Little Indian