We rollen van de ene crisis in de andere in de wereld en daarmee lijkt een zorgeloos leven ook steeds verder weg te geraken. Niet iets om vrolijk van te worden en dat lijkt ook de teneur van het tweede album van de Engelse band Black Country, New Road. Ants From Up There klinkt vooral weemoedig, droevig en somber. Ik mis de kracht en het optimisme van For the First Time, het speelse en het onverwachtse, het durven leven door spontane beslissingen en wel zien wat er van komt. De gekke onverwachte overgangen en opgebouwde suspense. Alsof de band beseft dat volwassen worden zo makkelijk nog niet is. Het album sleept zich moeizaam voort met langgerekte sfeerschetsen. Een gevoel van gelatenheid dat me in eerste instantie maar moeilijk enthousiast weet te maken. Maar je kunt er anders naar kijken. En luisteren. Het zien als een dappere poging bijvoorbeeld om het roer om te gooien naar meer ingetogenheid en het durven benoemen van een strijd die zich vooral onder de oppervlakte afspeelt. Is het een voorbode geweest van de geestelijke problemen van zanger/gitarist Isaac Wood, die vlak voor het uitbrengen van het album de band verliet vanwege verdriet en angst? Hij kon het niet meer opbrengen. Ineens lijkt de weemoedige en wat onzekere zang op zijn plaats. Het zoeken naar de donkere pracht is ook na meer luisterbeurten wat lastig, maar openbaart zich uiteindelijk wel. In de loop van “Bread Song” bijvoorbeeld of neem het mooie instrumentale “Mark’s Theme”, een ode van saxophonist Lewis Evan aan zijn aan COVID overleden oom. Of neem het prachtige piano-intro van “Place Where He Inserted the Blade”, dat later overloopt in een sprankje hoop. Hier en daar schijnt de lente-zon dus voorzichtig tussen de bomen door. Ook saamhorigheid klinkt door op het einde van dat nummer door uitbundige en optimistische samenzang. Dat is er ook op het einde van het laatste “Basketball Shoes”, waar ook een deel frustratie lijkt te worden losgelaten. Denk aan Arcade Fire en minder aan een referentie als Slint van het vorige album. Ants From Up There is geen instant voer, maar dient met aandacht te worden beluisterd. Ook positief is het nog steeds minutieus opgebouwde samenspel. De nog steeds jonge band demonstreert opnieuw hun uitstekende muzikaliteit met een smakelijke en soms speelse toevoeging van sax, viool en synths. Progressieve elementen geven ook nog wat meer smaak, ook al is het nu meer ingetogen als fladderende vlinders rondom bloeiende planten. Ants From Up There voelt als bezinning na onverwachte tegenslagen. Maar het blijft niet alleen hangen in berusting, het weet het licht soms te vinden om er later sterker uit te komen. Hopelijk geeft dat meer energie voor in de toekomst om het leven straks weer echt goed te kunnen vieren.
Ninja Tune
File: Black Country, New Road – Ants From Up There
File Under: Bezinning na onverwachte tegenslagen
File Music: [Bandcamp]
File Social: [Facebook] [Instagram] [Twitter]