Vorig jaar ging Joe Bonamassa er nog vanuit dat Black Country Communion een eenmalig project zou blijven. Enkele maanden later was de studio echter alweer geboekt. Terecht, want Black Country Communion voelt veel meer als een band dan als een project. Stevige classic rock, die door Glenn Hughes een randje funk meekrijgt en door Bonamassa een randje – of nog wat meer – blues. Dat zou kunnen klinken als een Deep Purple-kloon, maar daarmee zou je BCC zwaar tekort doen. Nog afgezien van het feit dat de riffs eerder richting Led Zeppelin gaan dan richting Deep Purple gaan (luister maar eens naar “Save Me”), brengen Glenn Hughes, Joe Bonamassa, Derek Sherinian en Jason Bonham meer dan voldoende bagage mee om het een eigen geluid te geven. Ook Bonamassa’s vaste producer Kevin Shirley zal een flinke vinger in de pap hebben gehad, want het verschil met de productie van Bonamassa’s solo-albums is te verwaarlozen. Nergens wordt geprobeerd hipper dan hip te zijn en dat had niet beter uit kunnen pakken. Het klinkt namelijk vanaf de eerste noten vertrouwd en toch anders dan het individuele werk. Hughes’ zang is natuurlijk uit duizenden herkenbaar, maar de gitaar heeft een veel prominentere plaats dan in diens solowerk, Bonamassa’s gitaarwerk moet nu (behalve in de door Bonamassa gezongen tracks “Hadrian’s Wall” en “An Ordinary Son”) de spotlights delen met de stem van Hughes en Derek Sherinian, op zijn Dream Theater-, solo- en Planet x-albums toch bepaald niet bescheiden, beperkt zich tot fraaie maar uiterst functionele begeleiding. Drummer Jason Bonham tot slot mag dan niet zo’n herkenbare stijl hebben als zijn vader, hij heeft zich in de loop der jaren ontwikkeld tot een creatieve rockdrummer en hij krijgt op dit album volop de ruimte om dat te laten horen. Het mag duidelijk zijn: Black Country Communion vindt het wiel niet opnieuw uit, maar weet wel een eigen en hedendaags geluid neer te zetten met ambachtelijk musiceren. 1+1+1+1 is hier in elk geval heel wat meer dan 4. Laat dat derde album maar komen. Maar voor die tijd verschijnt verschijnt alweer Bonamassa’s derde album van het jaar, want na het uitstekende solo-album Dust Bowl en Black Country Communion 2, komt er een coversalbum dat hij samen met Beth Hart heeft opgenomen. Een van mijn favoriete workaholics, die Bonamassa.
mij=Mascot
4 reacties