Black Dub – Black Dub

Ondanks het voortreffelijke Acadie wordt nog wel eens vergeten dat de Canadese producer Daniel Lanois óók singer/songwriter is. In elk geval door mij, want ik zat me tijdens het beluisteren van Black Dub doodleuk te verbazen over zijn gitaarkwaliteiten. Black Dub is een nieuwe gelegenheidsformatie, waarvoor Lanois een elftal losjes door dub en reggae beïnvloede liedjes schreef. Zelf blijft hij vocaal op de achtergrond, die rol wordt vertolkt door Trixie Whitley, de Belgische dochter van gitarist Chris. Ze ziet er net zo intens uit als pa, en ze zingt al even vurig als ze eruitziet. Noem me een sexist, maar vrouwen met soulpower, ik kan er niet tegen. ‘I feel good just as I know I would’, brult ze dan ook nog. Technisch bekeken is het vast fantastisch, maar Whitley’s maniertjes doen me aan hitparadesoulmeisjes als Gabriella Cilmi denken. Of, nog erger, Anouk! (Waagt u zich eens aan “Surely”). De liedjes blijven echter overeind, al zijn ze curieus te noemen. “I Believe In You” is bijvoorbeeld een heel geslaagde melancholische indie-versie van een reggae-nummer. Wél de ritmes en de bassen, maar niets van de zomerse zwoelheid die je met het genre associeert. Eerder spookachtig. Het daaropvolgende “Ring The Alarm” is weer totaal anders en postrockt noisy, om te ontaarden in een J. Mascis-achtige solo van Lanois. Inclusief gejuich. Echt waar. Waar Lanois zich grotendeels beperkt tot ijl ‘gewail’ in de koortjes grjipt hij in “Canaan” gelukkig toch nog een keer de microfoon. En hij zingt zoals ik dat wil, aarzelend, alsof hij het ter plekke bedenkt. ‘The sound of lovemaking coming from a room’. Een kleine ode aan het wereldmuziekwerk van Paul Simon.

mij=Sony