Black Lips – 200 Million Thousand

Genuinity. Amerikanen hebben de neiging woorden die ze blijkbaar niet veel waarde toedichten ook niet goed uit te kunnen spreken. Perfectie, dat hebben ze dan wel weer hoog zitten, maar ze leggen het in de muziek vaak uit op een manier die wij nep en gemaakt noemen. Nou, nou, nou, is dat niet een beetje een stereotype? Ja, want ook al struin ik nu al een dikke twee maanden over een typisch Amerikaanse campus, en zie ik vreselijk veel van die ‘perfectie’, er is ook nog dat andere Amerika, en Black Lips is daar wel een mooie exponent van, verre van perfect, maar wel oprecht. Ze laten op 200 Million Thousand horen dat ze enerzijds maar wat aanrommelen, alle vier ongeveer in gelijke mate zangstukken voor hun rekening nemen zonder uitermate vocaal getalenteerd te zijn, maar maken anderzijds aannemelijk dat je dit als virtuositeit zou kunnen aanmerken. Eigenlijk wilde ik de File Under-statuten streng naleven en dit stukje puur op basis van het album schrijven en dus uiterlijk voor het optreden van gisteren. Maar na afloop kan ik zeggen dat het album en het optreden bijzonder goed te scheiden zijn van elkaar, want alleen op het album hoor ik al vier à vijf verschillende Black Lips, en live was gewoon nog een andere en muzikaal volledig gescheiden Black Lips. 200 Million Thousand documenteert bijvoorbeeld dat zelfs Black Lips een groei doormaken die richting volwassenwording gaat, iets waar je live nog niet veel van merkt (wat in de studentensetting van Club Downunder erg goed uitpakte). Onderscheidende nummers in dat verband: het melancholische “The Drop I Hold” (ik hoor Bob Dylan zelfs, in de tweede stem…), de klassieke beat-sound in “Drugs” en “I’ll Be With You” wat tot mijn schrik gewoon bijna een ballade is (maar met de energieke passie die Black Lips gewoon is).

mij=Vice / PIAS