Ik keek er even van op: Black Mountain staat op Incubate én op Take Root. Twee festivals die toch een totaal verschillend publiek trekken. Overigens keek ik nòg meer op van het feit dat Black Mountain op Take Root staat. De hippieversie van Black Sabbath leek een vreemde eend in de bijt. Leek, want Stephen McBean en zijn mannen en vrouwen zijn niet van de automatische piloot en dientengevolge is Wilderness Heart een volgende stap in de ontwikkeling van Black Mountain. Een meer bluesy stap. Gebleven zijn de killerriffs en de samenzang van McBean en Amber Webber, maar ondertussen is toetsenist Jeremy Schmidt wat meer naar voren geschoven en wordt een degelijk potje slide en bottleneck niet geschuwd. En er wordt wat gas terug genomen. Black Mountain besloot het deze keer ook compact te houden. Het langste nummer duurt vijf minuten en vijftien seconden en een degelijk kwartierdurend epos ontbreekt. Is dat een gemis? Nee, integendeel, het opent geheel nieuwe perspectieven en ondanks dat de Black Mountain nog steeds ouderwets tekeer kan gaan hap je niet naar adem na het beluisteren van de plaat. Dat houdt in dat je hem vaker luistert en dat we live, toch de natuurlijke habitat van Black Mountain, niet na vijf nummers al klaar zijn. Met Wilderness Heart past Black Mountain daarmee perfect op Take Root en met het vorige werk en het ruigere werk van Wilderness Heart passen ze perfect op Incubate. Hopelijk spelen ze op beide festivals een puike dwarsdoorsnede van alles.
mij=Jagjaguwar / Konkurrent