Het kan snel gaan in muziekland. Het ene moment ben je hipper dan hip, het andere moment ben je niet eens meer hop. Nog geen vier jaar geleden was de debuutplaat van de Black Rebel Motorcycle Club een schoolvoorbeeld van de terugkeer van de pure rock n’ roll. Geen tierlantijnen meer, alleen nog maar stampen en grooven totdat je erbij neerviel. Een overdonderend succes, vooral ook onder de muziekpers, was het gevolg. Als zovaak was ook in dit geval de moeilijke tweede plaat een flinke teleurstelling. Meer van hetzelfde, maar dan minder goed. De live-optredens stonden nog wel als een huis maar het leek er een beetje op dat de hype langzaam en gestaag uit zou doven. En dus is het aan ‘de crusiale derde’ om daar het tegendeel van te bewijzen. Dat er duidelijk is nagedacht over een nieuwe koers valt al direct vanaf het openingsnummer te constateren. Op Howl is BRMC afgestapt van de succesformule van slepende en ietwat psychedelische rawk en is er ruimbaan gemaakt voor een intiemer en minder bombastisch geluid. Akoestische en rootsy instrumenten voeren de boventoon op een opvallend mild album. En dat zit mij toch niet helemaal lekker. Je kunt de jongens geen gebrek aan lef verwijten, zo’n stijlverandering is immers niet niets, maar ik mis een beetje de intensiteit. Wie weet komt het nog bij de vijftigste draaibeurt maar vooralsnog wil het me maar niet pakken. De wilde rockers van voorheen lijken getransformeerd te zijn in makke hippies. En makke hippies vind ik toch bovenal nogal saai, net zoals deze plaat, helaas.
mij=Echo / PIAS
Grappig, ik vond de eerste niet geweldig de tweede is me niet eens opgevallen. En nu nummer drie GEWELDIG. 1e en 2e nu ook gekocht, maar daar moet ik nog ff aan wennen. Maar Howl is een topplaat!!!