Het eerste bericht dat ik tegenkom op de site van Black Water Rising is dat de band in de studio zit voor de tweede cd. Dit debuut verscheen namelijk al een jaar geleden in het thuisland, de VS. De bio heeft het over The Brought Low, maar dan radiovriendelijker of Black Label Society, maar dan met een Southern-rock-feel. Voor allebei is iets te zeggen, maar één vergelijking ligt er een stuk dikker bovenop: die met Soundgarden. Black Water Rising (met voormalig Stereomudgitarist Johnny Fattoruso) grossiert namelijk in radiovriendelijke songs die in de productie echt moddervet neergezet zijn, met riffs die vaak tegen de stoner aan leunen. Het soort nummers dat jaren geleden in overvloed gemaakt werd, dus. Is Black Water Rising in staat daar nog iets aan toe te voegen? Niet echt, eerlijk gezegd. De nummers zitten prima in elkaar, zanger Rob Traynor heeft een lekkere rockstem en ook qua uitvoering is er weinig op aan te merken. Het ontbreekt echter aan echt memorabele nummers, van die nummers die je meteen nóg een keer wilt horen. Met een stevig gecomprimeerde, Amerikaanse sound had dit daardoor een buitengewoon vervelende plaat kunnen zijn. Gelukkig blijkt Traynor behalve een uitstekende zanger ook een prima producer te zijn en is Black Water Rising toch een verrassend lekker album geworden. De originaliteitsprijs gaan ze niet winnen, maar dat wordt ruim goedgemaakt in de uitvoering. Want een goed uitgevoerd kunstje is nog altijd interessanter dan een slecht uitgevoerd origineel idee.
mij=Metalville / Rough Trade
2 reacties