Ik ben verslaafd. Ho-pe-loos verslaafd. Aan Angry Birds. Een in de basis eenvoudig spelletje met precies de goede combinatie afwisseling, mazzel en vereiste vaardigheid om me al maandenlang bezig te houden. Ook bij muziek hoeft een bandje niet moeilijk te doen om precies lekker te zijn. Zie ook het Eindhovense Black-Bone. Ik weet niet wat er in het Eindhovense water zit, maar na Monstertone is er weer een heerlijke kickass-rock 'n' rollband die debuteert. Een gestaag voortstomende ritmesectie, goede, op zijn AC/DC's beukende riffs en lekker rauwe zang – en dan die schreeuw in het titelnummer. Lekkurrr! De nummers zijn allemaal drie of vier minuten, het recept is feitelijk steeds hetzelfde, maar o wat is het aanstekelijk. Het drietal is nog erg jong, maar dat hoor je er niet aan af. Integendeel, als je me had verteld dat ze al twintig jaar bezig waren had ik het zo geloofd. AC/DC heb ik al genoemd, maar ik hoor er bijvoorbeeld ook de riffs van Y&T ten tijde van Earthshaker in. 't Is hard, 't is rauw, maar intussen wordt het allemaal strak gespeeld. De bemoeienis van Oscar Holleman (ex-Vengeance) zal daar zeker bij geholpen hebben. Hoewel de rockgeschiedenis er steeds weer doorheen klinkt, wordt er nergens te opzichtig leentjebuur gespeeld. Geen wonder dat ze al het voorprogramma voor Deep Purple en Chickenfoot hebben verzorgd, met Black-Bone is de zaal lekker opgewarmd voor de hoofdact. Back To Mayhem rockt tot aan het gaatje, zonder moeilijkdoenerij. Lekker! Ik vergeet zelfs Angry Birds even…
mij=Black-Bone / Rough Trade
4 reacties