Ik heb altijd een beetje een hit or miss-gevoel bij het oeuvre van Steven Wilson, frontman van Porcupine Tree en gevierd producer van onder andere Opeth en natuurlijk Blackfield. De laatstgenoemde is een samenwerking tussen Wilson en de Israëlische muzikant Aviv Geffen. Welcome To My DNA is de derde plaat die het duo samen uitbrengt op het Kscope-label. Volgens Geffen is dit zelfs het beste album waar hij ooit een bijdrage aan heeft geleverd. Tijdens nummers als “Blood”, “Go To Hell” en “Oxygen” is zijn verbitterde wereldbeeld duidelijk aanwezig. Het wijst erop dat Aviv en Steven een evenredig aandeel claimen bij de totstandkoming van deze plaat. Maar is dat écht zo? Welcome To My DNA klinkt jammer genoeg het meest als het poppy neefje van Porcupine Tree, en dat vooral dankzij Wilsons onmiskenbare, steriele productie. Ingetogen coupletjes wisselen refreinen vol pathos af en de songteksten barsten van de kazige metaforen. Het bijna constante gebruik van die typische dissonante stem-effecten wordt op ten duur zelfs vervelend. Voor fans van Wilsons werk zijn deze leitmotiefjes ongetwijfeld weer om te smullen. Maar Blackfield zou na drie albums inmiddels moeten klinken als een volgroeide, unieke band. Wanneer Geffen de zang van Wilson overneemt, voelt het meer alsof hij een gastbijdrage levert op een Porcupine Tree-plaat, en dat is volgens mij niet de bedoeling geweest.
mij=Kscope / Bertus
Hmm, lees op andere sites toch wat betere kritieken tot nu toe, maar goed misschien zijn dat ook wel echte Wilson-fanboys 🙂
Ik denk dat Blackfield ook heel erg hoog scoort op de “je-moet-er-voor-in-de-stemming-zijn” lijst..
Heb helaas slecht een aantal minuten indruk van het album kunnen krijgen, ben toch wel benieuwd naar de voltallige (bijna) 40 minuten..
Hmm, lees op andere sites toch wat betere kritieken tot nu toe, maar goed misschien zijn dat ook wel echte Wilson-fanboys 🙂
Ik denk dat Blackfield ook heel erg hoog scoort op de “je-moet-er-voor-in-de-stemming-zijn” lijst..
Heb helaas slecht een aantal minuten indruk van het album kunnen krijgen, ben toch wel benieuwd naar de voltallige (bijna) 40 minuten..
Ik ben normaal gesproken wel een Wilson fanboy, maar ik kan me goed vinden in deze review.
Op de eerste 2 albums werkte de verschillende achtergrond van 2 heren versterkend. Nu op Blackfield III is alles zo overgeproduceerd dat zelfs de vocalen op elkaar lijken.
Het is vooral een saai album.