Als je niet sterk bent moet je slim zijn. De vier Zweden die samen Blindside vormen kwamen daar ook al vroeg achter en hebben sindsdien besloten het beter aan te pakken. Na twee releases in de marge verhuisden ze naar de VS, ruilden de hardcore-invloeden in voor een meer toegankelijk geluid en wisten zo, geholpen door een flink toerschema, een behoorlijke status in de Christelijke hoek te vergaren. Kwestie van aanpakken. En dat terwijl hun muziek verder niet eens echt zo heel opzienbarend is. Daarvoor vissen de jongens toch net wat teveel in dezelfde vijver als Hoobastank en vooral POD. Dat betekent dus refrein-gerichte heavy alternative met een lichte reggae-inslag in de relaxtere momenten. Crossover op zijn netst en niet echt origineel dus. Dan komt het op kracht en kwaliteit aan, en daar ontbreekt het hem nou net aan. Het klinkt allemaal lekker gelikt en ze hebben een echt geweldige zanger, die ook nog eens een forse schreeuw aankan maar de songs zijn niet allemaal even sterk. Op een enkele uitschieter na, hoe feller hoe beter, zoals blijkt uit “Yemkela” en “We’re all going to die”. Naarmate de plaat vordert krijg ik echter steeds meer het gevoel naar een wat donkerder versie van POD te luisteren. Eentje met een betere zanger maar met minder sterke songs. En dat maakt The Great Depression tot een maar half geslaagde plaat.
mij=DRT / PIAS