Part 1
‘Laat me even kijken…’ is het antwoord van Blitzen Trapper-voorman Eric Earley op mijn vraag of dit een goed moment is voor het interview. De band is te laat binnen, alle bandleden banjeren ergens door het gebouw en er moet nog gesoundcheckt worden. En hoezeer ik – ook na zovele jaren nog – geniet van de foto’s op de diverse walls of fame die Vera rijk is; als Earley na tien minuten nog niet terug is ga ik toch eens even poolshoogte nemen. Uiteindelijk vind ik hem in zijn eentje op het podium, met een gitaar om zijn nek, terwijl hij in zichzelf gekeerd de geluiden die uit zijn gitaar komen bijstelt met de diverse knoppen op gitaar, versterker en pedalen. ‘Yeah, well… Ik dacht… Just checking my guitar…’
mij=Interview: Okkie
Part 2
'Ennn.., ik zag misschien wel drie meisjes die native-American mocassin-dingen dragen! Ze zijn echt overal! Het zal wel een rage zijn. Met veters. Wat? Nee. Het soort dat ook Elina draagt. Met zo'n rafelrandje. Je hebt ze in alle soorten, maar ze zijn wel native-American. Zonder zool, met veters en zo'n rafelrandje.' Backstage-gesprekken met Blitzen Trapper. We zijn twee uur verder en een aantal bandleden is na de soundcheck los van elkaar de stad in geweest. Ze druppelen een voor een weer binnen en vertellen over hun belevenissen. Zo ook Eric, die net de finish van de wandelvierdaagse voor de Groninger lagere scholen heeft mogen aanschouwen. 'What was that!?' Tijd voor het interview.
Part 3
Het uit Portland (in de Amerikaanse staat Oregon) afkomstige Blitzen Trapper is in Nederland om hun vijfde album Destroyer of the Void te promoten. Na vier platen lang gegrossierd te hebben in diverse stijlen binnen het pop-rock-folk genre, laat deze laatste plaat een consistenter geluid horen. Een geluid dat, zeker op het gelijknamige openingsnummer, behoorlijk seventies aandoet.
'Met dat nummer wilde ik inderdaad iets concept-achtigs doen, zoals veel bands in de seventies deden. Het waren een aantal liedjes die ik had liggen en die op deze manier samenkwamen. Het leek me gewoon leuk. Maar veel mensen zien er nu opeens een concept-album in. Er is verder geen thema of zo. Bovendien heb ik de plaat in twee delen geschreven. En tussen die delen zat wel een jaar. Maar ik vind het prima als mensen er een thema in zien. Het is allemaal in the eye of the beholder.'
Ik vertel Earley dat zijn mooie liedje “Heaven And Earth” me opviel door zijn minimaliteit en luchtigheid, slechts door piano en strijkers begeleid. Hoe kwam dat nummer tot stand?
Earley: 'Ik wilde gewoon een mooie pianoballade. Op het vorige album Furr was dat “Not Your Lover”, op deze plaat “Heaven And Earth”. Ze staan een beetje in het midden van de plaat, als een rustpunt. Iedereen dacht dat het een goed idee was, dus ik dacht 'what the hell'.
Of moest er toch nog een liedje op dat een beetje uit de toon viel? Om het handelsmerk van de band hoog te houden? Earley antwoordt: 'Misschien dat we iets dynamischer zijn in het beoefenen van genres dan een gemiddelde band. Maar het zijn gewoon de nummers die ik schrijf. Ik denk er niet over na. En als iemand er een label op wil plakken; geen probleem. Ik besteed ook niet teveel tijd aan het schrijven. Het heeft geen zin om te lang bij een liedje te blijven hangen. Nadenken en sferen op me in laten werken doe ik wel tijdens het toeren. Als ik thuis ben dan schrijf ik. Gemiddeld doe ik een kwartier over een liedje.'
Vooral sinds de vorige plaat Furr hebben deze liedjes ervoor gezorgd dat Blitzen Trapper voor een groter publiek zijn kunsten mag vertonen. Hoe is dat?
Earley: 'Furr zorgde vooral in Amerika voor een flinke groei in populariteit. Het was gewoon een betere plaat, denk ik. De eerste plaat bovendien die werd uitgebracht op een groter label. Sub Pop heeft wereldwijd natuurlijk meer contacten en invloed dan wij met ons eigen label [Blitzen Trapper bracht hun eerste drie platen uit op het eigen label Lidkercow Records, red.] En we hadden tegen die tijd ook redelijk wat getoerd. We waren gewoon een betere band geworden. Maar verder gaat het vrij natuurlijk allemaal. We spelen vaak dezelfde zalen. Er komen gewoon wat meer mensen, wat ik wel leuk vind. Dan betekent het allemaal toch iets meer. Hoewel het uiteindelijk natuurlijk om het spelen van de nummers gaat. Liedjes schrijven vind ik misschien net iets leuker. Maar zoals gezegd: dat duurt maar even. Toeren doe je de rest van het jaar. Dat is een manier van leven.'