De altijd moeilijke tweede plaat was ook voor Bloc Party een zware dobber. Op het nummer “Waiting for the 7:18” na vond ik Weekend In The City tegenvallen. Daar waar Silent Alarm zeker een paar maanden niet uit mijn cd-speler te slaan was, daar was hun vorige album er binnen een week alweer uit. Dat moeten Kele Okereke en zijn mannen gemerkt hebben. Ze moeten bij hunzelf gedacht hebben: ‘Hoe krijgen we Sikkema weer tevreden?’. Dat is niet moeilijk, begin ten eerste met een surprise-release � la Radiohead. Daar doen ze me zeker een plezier mee, het brengt een lekkere buzz met zich mee. Ik begin meteen eensgezinden te mailen: ‘Heb je het al gelezen? De nieuwe Bloc Party komt eraan. Niet over een half jaar. Nee, gewoon deze week!!!’. En dan ook nog aanbieden voor maar vijf pond. Dan heb je bij mij al een streepje voor. Maar nu nog de muziek, hoe klinkt Intimacy? Ze moeten gemerkt hebben dat ik goed gedij bij de cd’s van Kasabian en de Klaxons, de dansbare invloeden zijn op deze cd nog meer aanwezig dan op de vorige cd’s. Ze pakken je meteen vast met het nummer “Ares” (de god van oorlog). Een nummer met een stevige beat dat het gevoel van chaos en oorlog oproept. Ze laten je pas bij “Signs” weer even met rust, een rustig klokkenspel brengt orde, maar ze gaan meteen weer door tot aan het eind om je verslagen achter te laten. Ik geef me over!
mij=Wichita / V2
Ach, volgens mij zet Bloc Party de lijn die ingezet was met het sterke AWITC gewoon door, mbv meer electronica en dans invloeden. Toch ff die steeds herhaalde zanglijn compenseren he?
Vette plaat!
Hierzo, weer eentje met die moeilijke tweede plaat-onzin. Ik vrees dat de heren van Bloc Party nog lang moeten wachten voordat AWITC eindelijk op waarde geschat wordt: namelijk als een betere plaat dan het debuut.
Ik heb het geprobeerd, maar AWITC redt het voor mij echt niet bij SA. En nu probeer ik het weer en dit keer gaat het een stuk beter! 😉
Ik ben het met je eens dat AWITC flink verschilde van het debuut. Veel minder gejaagd, veel meer rust, veel meer reflectie, veel meer introspectie in de combinatie muziek en teksten. In mijn ogen is dat juist een ontzettende vooruitgang, en is Bloc Party ontzettend gegroeid als band. Van een leuk gejaagd indiebandje dat als ‘leader of their class’ het jaar 2005 uitkwam, naar een uitstekende rockband die op alle vlakken gegroeid is en volwassen is geworden.
Maar goed, wie ben ik.
Wat mij stoorde aan AWITC is de manier zoals Kele de zangpartij soms geforceerd probeerde passend te krijgen. Op de muziek had ik niet eens zo heel veel aan te merken.
Deze cd heeft hij de zanglijn weer lekker te pakken..
De enige die een tweede plaat ‘moeilijk’ vind is de fan die verwacht dat een band met een eigen sound weer net zo gaat verassen als met het debuut. Tsja.
Fijne bonustracks op de cd-release, trouwens, vooral track 14.
Na 1 keer luisteren was ik niet overtuigd maar na een aantalen malen ben ik deze CD pas echt gaan waarderen. Nu is die voorlopig zeker niet uit mijn CD-speler te krijgen.