Bloodhound Gang – Hefty Fine

Ze vroegen me of ik wat muziek mee wilde nemen voor in de auto. Ja hoor, natuurlijk wil ik dat. Muziek zat. Teveel zelfs. Dus ik gooi een stapel cd’s in de rugzak en we vertrekken in de snelle Volvo met chauffeur die eigenlijk nog sneller wil richting het oosten. Mijn vader is jarig. Eenmaal op de rondweg van Amersfoort grabbel ik een cd uit de rugzak. Hefty Fine, de al niet meer heel erg nieuwe Bloodhound Gang, lag onderdop de stapel op mijn bureau en omdat die stapel op zijn kop in mijn rugzak belandde zit ‘ie nu dus bovenin de rugzak. Hij lag niet voor niets onder op de stapel. Ik was er een beetje huiverig voor om er aan te beginnen. Die Gang kon toch nooit meer zo leuk zijn als tien jaar geleden? Toen was het al überflauwe meuk, maar het concert in Tivoli dat ik zag was stiekem best leuk. Nu gassen we scherp op de tonen van het slappe Body Count-aftreksel “Balls Out” knooppunt Hoevelaken op. En mijn chauffeur, die vroeger toch echt ook BHG best kon waarderen, begint gelijk al te zeuren dat dit toch wel erg saaie meuk geworden is. Hij rijdt nog net niet gelijk het zojuist verlaten knooppunt Hoevelaken weer op om me thuis te droppen, maar het scheelt weinig. We glimlachen af en toe nog eens flauwtjes tijdens het spelen van rest van de cd, maar eigenlijk vinden we het gewoon ruk en gedateerd wat we te horen krijgen. Was het vroeger dan wel echt leuk? Of worden we nu echt ouwe lullen?

mij=Geffen / Universal