In mijn zoektocht naar informatie over het debuutalbum van het Engelse Bloom las ik op hun MySpace dat het een mengelmoes was van Pearl Jam en Kings Of Leon. Dat is een aardige mix in mijn straatje en na het beluisteren van de cd snapte ik wat er bedoeld wordt. Alleen halen ze het hoge niveau van beide bands echt niet. De stem van Andy Race komt soms in de buurt van Caleb Followill van Kings Of Leon, maar hij heeft niet het typerende rauwe randje. Pearl Jam hoor ik dan wat minder terug, ik zit meer te denken aan een rockband als Tonic. Als je dan even de eerder genoemde namen loslaat en luistert, dan zijn het fijne rocknummers, nummers die veelal de gevoelige snaar raken. Geen superspannende nummers met unieke twists, gewoon degelijke, lekker lopende rocknummers die ongetwijfeld live goed uit de verf komen, al ga ik het geen stadionrock noemen zoals Kings Of Leon dat maken. Bloom scoort met z’n debuutalbum hoog in het rockballads-genre en heeft af en toe uitschieters naar meer rockende nummers. En wat mij betreft mogen ze wat meer richting het laatste, daar scoren ze het beste in.
mij=Big Fish / Sonic