Progressieve bluesrock noemen ze het zelf. Echt? Het kan mensen op het verkeerde been zetten, want BlueShaker brengt grotendeels heel traditionele bluesrock. Slechts een enkele keer, zoals in “Need A Break” is er iets progressievers te horen. Bij “Only When I’m Drunk” zit er een lekkere hoornsectie bij en wordt het juist funkier. Muzikaal zit het overigens wel snor. Er wordt nergens iets volstrekt nieuws gedaan, maar het klopt allemaal wel. PJ Jochems weet smakelijke riffs en dito solo’s uit zijn gitaar te krijgen, terwijl de ritmesectie een degelijke maar ook gevarieerde basis neerlegt. Van het accent van zanger Arne Goossens word ik wat minder blij. Bij “Dominant 7” bijvoorbeeld. Een wat sneue tekst ook over vrouwen (‘Why don’t they show affection, like the way they should?’), en niet zonder grammaticale en stijlfouten. Het eerste is vooral het gevolg van gebrekkige beheersing van de taal, vermoed ik. Het is jammer, want het doet echt af aan de kwaliteit van het geheel. Terwijl Goossens’ stem toch dik in orde is. Luister maar eens naar “For Tomorrow’s Day”. De tekst daarvan is trouwens geïnspireerd op een gedicht van Hans Andreus, Voor een dag van morgen. Na de sterke instrumentale opener “Tailchasin'”, dat nogal aan Stevie Ray Vaughan doet denken, was ik erg benieuwd naar het vervolg. Ondanks de fraaie afsluiter “Remeniscence” moet ik drie kwartier later concluderen dat het vervolg van het album die verwachting niet helemaal waar heeft kunnen maken.
mij=Marista