Neem Lady Gaga, maar dan wat duisterder, uit Duitsland, met wat meer darkwave, zonder Lady Gaga en je hebt Blutengel. Nou ja, niet helemaal. Nog een poging. Neem Dune, vervang de hardcore door synthpop, voeg er twee zangeressen aan toe en je hebt ook Blutengel. Proefondervindelijk kunnen we vaststellen dat “You Walk Away” namelijk best op “Hand in Hand” lijkt. Maar misschien was die Lady Gaga-vergelijking toch wat beter voor de bekendste cybergothicband uit Duitsland, wiens zangeressen bij elke gelegenheid op de covers van bladen als de Sonic Seducer of de Zillo belanden (doelgroepdenken). Het stampt even hard, het danst even prima, het draait meer om de show dan om de inhoud, de melodieën zijn even simpel, het is allebei een gepimpt soort eurohouse en zowel Gaga als Blutengel ontvangen een juichende recensie in de Veronica-gids. Je houdt ervan én je haat het. Want dramaballads als “Die Zeit” of songfestival-achtige puberteksten als bij “Willst Du?” heeft Blutengel in hun 15-jarige carrière al vaak zat geschreven en die worden steeds sneller onuitstaanbaar. Tegelijkertijd begrijp ik heel goed waarom Blutengel weer een nummer als “Uns gehört die Nacht” opneemt. Maakt niet uit. Zoek naar 'industrial dancing' op YouTube en het maakt muzikaal eigenlijk allemáál niks meer uit. Op het achtste album Monument staat veel meer dansbaars van Blutengel dan ik gewend ben en dat is precies wat ik wilde horen. “Tears Might Dry”, “Lebensrichter” en “Wake Me Up” zijn erg vet.
Ik ben me al helemaal aan het voorbereiden. Zaterdag ga ik namelijk naar Hocico in Tivoli de Helling, de Mexicaanse groep die in hetzelfde genre even hoog aangeschreven staat als Blutengel. Alleen heeft Hocico dan weer geen zangeressen. De groep bestaat ook al ongeveer even lang, en heeft ook z'n achtste plaat net uit. Verstaan zult u het niet. Stampen zult u. 'Welke muziek speel jij af in je laatste levensminuut?' is de vraag die gesteld wordt op El Último Minuto en op deze plaat staan nog veel meer gothic-ravenummers dan op die van Blutengel. Opener “T.O.S. of Reality” bevat niet alleen inktzwarte bonksynths, maar ook een huppelriedel die van de poes van je oma had kunnen zijn. Waar ik zo van houd bij Hocico zijn die impulsieve ritmes en arrangementen. In “Intruder”, maar vooral in “Polarity” zitten refreinen waar de achtergrondsynths in een heel andere toonladder staan dan de hoofdmelodie. Je houdt er een heerlijk WTF?-gevoel aan over. Maar dat is lang niet de enige truc op El Último Minuto. Net als bij bands als Faderhead, Aesthetische en Shadow System gaan de songs alle kanten uit, van psytrance tot aan ambient in het titelnummer. Het is vakwerk van boze computerprogrammeurs. Misschien had ik dit even nodig, na een week hard werken achter een bureau.
mij=Out of Line
4 reacties