Op de hoesfoto van zijn nieuwste album zien we zowel de zelfverzekerde vijftiger Bob Mould als de pafferige, boze jongen die hij begin jaren tachtig was. De tijd is gevlogen voor zowel Bob als mij, en als je niet beter weet zie je twee verschillende mensen op die foto. De grijs bebaarde man is van binnen nog steeds die jonge punk. Is dat wat de foto bedoelt te zeggen? Het geluid op deze plaat zegt van wel. Nu gaan Bob en ik al heel wat jaartjes terug. Het was denk ik in 1985 dat ik, dankzij de toen nog relevante Oor en de toen nog gewoon ‘s middags op Hilversum 3 aanwezige VPRO, ik de keiharde gitaren van zijn legendarische band Hüsker Dü hoorde. Niet lang na het uiteen spatten van die band zat ik samen met een andere fileunder-scribent met de goede man aan de falafel en maakten we nachtelijk Amsterdam onveilig. Trouw volgde ik Bobs altijd boeiende pad. Begin jaren negentig volgde MTV-succes met het trio Sugar, daarna een constante reeks soloalbums van hoog niveau, en altijd die mooie, loeistrakke concerten, Bob bleef altijd in mijn blikveld. Een kleine tien jaar geleden verzuchtte hij hier op fileunder nog dat ‘Dave Grohl zijn geluid had gejat’ maar (slim als hij is) Bob schroomt niet om bij tijd en wijle naast Dave en zijn Foo Fighters op het podium te staan teneinde zieltjes te winnen voor zijn eigen werk. Een nieuw album van Bob Mould is eigenlijk voor mij altijd iets waar ik naar uit kijk. Juist omdat hij me al die tijd heeft weten te boeien. En toch, objectief blijvend, moet ik nu toegeven dat na herhaalde luisterbeurten dit Beauty & Ruin mij eerlijk gezegd slechts bij vlagen kan boeien. Bob geeft een goede kijk op zijn kunnen op dit album, waar overigens de zang niet altijd duidelijk uit de mix omhoog komt. Beauty & Ruin laat horen dat Bob Mould nog altijd een meesterlijk gitarist en gedreven songschrijver is. Soms melancholisch maar vaak met een drive die menig jonge band hem niet nadoet. Een boze, punky, pogostamper als “Kid With Crooked Face” doet denken aan de sturm und drang van zijn vroege Hüsker Dü-werk. Het melodieuze “Forgiveness” is voor mij een hoogtepunt en grijpt terug maar het introspectieve werk van zijn eerste soloplaat Workbook. Ook het wat gedragen en beklemmende, ‘dit was mijn leven’ sfeertje in het akoestische “Let The Beauty Be” zorgt voor misschien wel een van zijn mooiste nummers sinds jaren. Maar verder is het meer van hetzelfde. Een soort ‘colour by numbers’ Bob Mould album. Ik vertelde een vriend van me al gekscherend dat Bob zijn eigen, saaie tributeband geworden is. Zo ver wil ik op dit medium niet gaan maar de hoogtepunten zijn echt te schaars om van een topalbum te spreken.
mij=Merge/Konkurrent
4 reacties