De eerste twee scheppen zagen er nog wel smakelijk uit, de volgende twee vond ik al behoorlijk pittig, maar toen Bob Mould echt een berg van de allerheetste Sambal op zijn broodje Falafel had geschept, moest ik toch wel even slikken. Het was een koude winteravond in 1989 en we waren met Mould op stap na zijn optreden in Paradiso. Een leuke, rustige, welbespraakte man die net zijn eerste solo-album (Workbook) had uitgebracht en het leuk vond om met wat fans Amsterdam te leren kennen. Twintig jaar later, twee Sugar-platen en acht soloplaten verder is er nu Life And Times. En zoals de titel al aangeeft, is Mould op dit nieuw album vooral aan het terugblikken. Er komen elementen van vrijwel alle voorgaande albums terug, zoals het nostalgische geluid van Workbook, de woede van Black Sheets of Rain, het verbitterde van Bob Mould en het vernieuwende van Modulate. Opvallend genoeg doet het resultaat nog het meeste denken aan Mould’s laatste band Sugar, powerpop van de beste soort. Mould weet alle kanten van zijn muzikaliteit en persoonlijkheid op Life And Times eindelijk weer eens tot een consistent en overtuigend geheel te smeden. En die overdosis sambal? Volgens Mould dé manier om in hogere sferen te komen. Rare jongens die muzikanten.
mij=ANTI / Epitaph