Als ik een redelijk grote stad bezoek die ik in korte tijd wil bekijken, dan vind ik het prettig om wandelroutes te hebben die de stad en haar sfeer laten zien. Als deze echter ontbreken en ik er als het ware in gedropt wordt, dan voel ik me verloren en zoekende. Op muzikaal gebied ruik ik vaak – figuurlijk – aan een album om langzaam mijn conclusies te trekken. Met Bobby Conns Macaroni heb ik echter moeite. Het begint al met het duiden van het jaar. Dan weer waan ik me in de funky sixties, dan weer in de new wave eighties, op andere momenten in de disco seventies, maar als totaal toch ook weer helemaal 2012. Qua locatie gaat het ook alle kanten op: het ene moment is het alsof ik een protserige kerk bezoek, dan weer zit ik in een hip café, maar ik stap net zo makkelijk een donkere steeg in. Qua sfeer gaat het van een straatmuzikant die me met de viool betovert naar een heel orkest dat mij bombardeert, maar op andere momenten lijk ik in de Gay Parade terechtgekomen te zijn. Macaroni is een vreemd album, met een bonte kakofonie aan instrumentarium en sfeer. Een album dat die niet te makkelijk te doorgronden is en waar enige hulp bijna geboden is.
mij=Fire Records
4 reacties