Het zijn roerige weken in huize Storm. Knopen doorhakken voor niet bepaald eenvoudige beslissingen die een doel voor ogen hebben: balans. Het zijn van die beslissingen waarvan ik de gevolgen niet gelijk kan overzien, maar wel denk dat ze goed zijn voor wat belangrijk is voor mij: mijn gezin. Ik merk dat ik door al dat geprakkiseer maar slecht hele drukke muziek aan mijn kop kan hebben. Misschien dat daarom mijn spiegelreflexcamera uiteindelijk ook wel sneuvelde bij het concert van The Wombats afgelopen week. Te druk, te hectisch, teveel niet te overzien. Dan is het fijn dat er mensen als Mathew Sweet. Nee, dat is geen spelvaud, ik bedoel niet Matthew Sweet (u weet wel die van fraaie coverplaat met Susanna Hoffs), maar Mat Sweet die opereert vanuit zuid-Engeland onder de naam Boduf Songs. Ik kom er net achter dat ik niet goed opgelet heb overigens, want ik dacht dat How Shadows Chase The Balance zijn tweede plaat was na het titelloze debuut uit 2005. Tussendoor blijkt echter nog Lion Devours The Sun uitgekomen te zijn op Kranky. Die moet ik dan maar eens snel kopen, want ik kan me niet voorstellen dat die plaat veel minder mooi is als het ingetogen How Shadows Chase The Balance. Sweet zingt nog zachter dan Iron & Wine deed en tokkelt niet op de snaren van zijn gitaar, maar streelt ze. Zijn liedjes worden hierdoor bijna eng intiem en broos. Maar dat geeft niet, op dit moment kan ik zo’n zalving wel goed gebruiken. Een plaat waar ik de komende tijd nog veel naar terug ga grijpen op momenten dat ik weer behoefte heb aan een rustpunt.
mij=Kranky / Konkurrent