Een album met zo’n geniale titel als de nieuwe van Boduf Songs is voer voor literati. Nu wil ik niet beweren dat ik daartoe behoor, maar ik moet zeggen dat ik deze plaat al niet kon weerstaan vanaf het moment dat ik zijn naam kende. En op dertig seconden luisteren afgegaan ben ik zo goed als verkocht. En verknocht. Het intro doet me denken aan het intro van de plaat Sekunden van Swod. De piano klinkt ver weg en ietwat dof. Maar dan gaat Mat Sweet zingen, zijn eigen stem gedubd, en weet ik het zeker: aan deze plaat ga ik veel plezier beleven. Ik word alleen maar gesterkt in deze opvatting door het nummer “Decapitation Blues”. Evenals de opener muzikaal ogenschijnlijk simpel, maar des te sterker doordat er zoveel poespas is weggelaten. In deze song toont Sweet zich bekwaam in de opbouw van een lied. Met een post-rocky climax als hardste bewijs daarvan. Er gaat kilheid uit van Sweets zang, en de muziek kan afstandelijk overkomen. Toch is er ook warmte en genegenheid en ik hoef niet eens moeite te doen om het te vinden. Het zit onder een laagje roest, dat in deze overigens van een heel mooie kleur rood is. Tekstueel is er weinig vrolijkheid te vinden: de teksten zijn duister en zo worden ze ook gebracht. En als Sweet dat niet al deed, toont hij zich met afsluiter “I Am Going Away And I Am Never Coming Back” wel een heus melancholicus.
mij=Kranky / Konkurrent