Het is niet de eerste keer dat Will Oldham zijn eigen werk onder handen neemt. In 2004 bracht hij – tot droefenis van velen, maar niet van uw recensent van dienst – Bonnie ‘Prince’ Billy sings Greatest Palace Music uit. Hiervoor nam hij met behulp van sessiemuzikanten in Nashville nummers op in klassieke Nashville-stijl. Veel te glad, volgens velen; een stijlvolle nieuwe kijk op zijn werk, volgens ondergetekende. Op EP’s en singles deed hij vervolgens vaker hetzelfde, maar nergens zo rigoureus anders. Voor Singer’s Grave a Sea of Tongues nam hij de meeste nummers van Wolfroy Goes To Town opnieuw op, met grotendeels andere muzikanten. Alleen gitarist Emmett Kelley hielp op beide albums. De tweede stem van Angel Olsen is hier vervangen door drie zangeressen. Deze drie, Ann, Freda en Regina McCrary werkten eerder met onder andere Buddy Miller en geven een gospeltintje aan het geheel. Sowieso klinken de nummers op dit album een stuk voller en energieker. Twee van de tracks komen niet van Wolfroy Goes To Town, de afsluiters “New Black Rich (Tusks)” en het bijna-titelnummer Sailor’s Grave a Sea of Sheep. De eerste is een prachtig, melancholiek en door mandoline voortgedreven nummer, de tweede een even melancholieke, slepende zeemansballade.
mij=Domino / Drag City