Twee heren van respectabele leeftijd (70 en 66 jaar) met een muzikaal verleden waar wikipedia-pagina’s vol over zijn geschreven, hebben een nieuwe plaat gemaakt waarbij ze hulp inriepen van jongere fans. In het geval van organist Booker T. Jones is dat wat minder bijzonder dan bij gitarist Dennis Coffey. De eerste werd in 2009 al uit zijn relatieve stilte gehaald door de Drive-By Truckers voor het rampzalige album Potato Head. Wat een naar niks smakende mislukking was dat zeg, ook Neil Young kon daar met een gastrol weinig aan veranderen. Dan past The Roots als begeleidingsband een stuk beter, hoor ze eens met z’n allen lekker los gaan in de Lauryn Hill-cover “Everything is Everything”. Opvallend is het duet tussen souldiva Sharon Jones en National-zanger Matt Berninger: de donkere stem van de laatste past prima bij die van Jones, in een prachtige ingetogen ode aan Memphis. Booker T. zingt zelf ook, en dat valt niet tegen. Jim James (hier Yim Yames geheten) van My Morning Jacket past eveneens prima, maar Lou Reeds bijdrage slaat hartstikke dood. Jammer dat veel instrumentals suffig tot zelfs kazig zijn: die bewerking van Gnarls Barkleys “Crazy” had beter achterwege kunnen blijven.
Dan liever Coffey, waarvan ik eerlijk gezegd niet eens wist dat hij nog leefde. Hij doet ook mee op de Booker T. plaat, voor zijn eigen comeback-album heeft hij een aantal nieuwe instrumentals opgenomen en gasten gebeld voor de gezongen tracks. Die liedjes zijn covers van onder meer Parliament, 100 Proof (Aged in Soul) en Rodriguez. Op de originele versies was Coffey ook al te horen. Onder de gastvocalisten zijn Mayer Hawthorne, Paolo Nutini en Lisa Kekaula (van The Bellrays) en die hadden hoorbaar zin om er wat bijzonders van te maken. Met name Funkadelics “I Bet You” (met Mick Collins en Rachel Nagy) en het door Hawthorne gezongen “All Your Goodies are Gone” (van Parliament) zijn op een goede manier smerig. De instrumentals hoor je zo als thema in een glanzende blaxploitation-film – Coffey tekende eerder al voor soundtracks van dat soort films. De gitarist laat nog maar ‘s overtuigend horen hoe funky een blanke rockgitarist met een fuzz-pedaal kan zijn. Noem dit gerust een herhalingsoefening. Maar dan wel eentje die zonder stramme ledematen wordt uitgevoerd.
mij=Anti- & Strut
4 reacties