Ik heb nooit veel gehad met Star Trek. Nooit heb ik helemaal kunnen begrijpen wat mensen precies leuk vinden aan die soapserie met treurige special effects en onbegrijpelijke verhaallijnen en spin-offs. Met die instelling maak je je in mijn vriendenkring niet zo populair, want daar zitten heel wat (veel te veel) Trekkies tussen. Ach, als ik toch een duppie had gekregen voor iedere keer dat ik die trieste prietpraat over kinderachtige ruimterassen en onmogelijke technologieën heb moeten aanhoren. Het enige wat ik nog een beetje kan waarderen zijn de afleveringen waar de Borg in voorkomen. Schijnbaar onverslaanbare en genadeloze cyborgs, dáár kunt u mij ‘s nachts voor wakker maken. Van die keurig geordende ruimteschepen moet ik niets hebben, het is de totale chaos en paniek die de boel tenminste de moeite waard maakt. Net zoals Borg 64 dat op hun debuutalbum They’re Using Nanoprobes doet. De keiharde combinatie van noise en hardcore is nu niet direct slaapverwekkend te noemen, integendeel, ik heb zelden zoveel energie uit mijn speakers horen komen. De ongekende drang tot experimenteren van het trio doet nog het meeste denken aan een combinatie van het eveneens Zweedse Refused met Death From Above 1979, een referentiekader waar je je niet voor hoeft te schamen. Het gebeurt me niet al te vaak dat ik kan zeggen dat ik een bepaalde muziekstijl nog nooit heb gehoord, maar Borg 64 is er in geslaagd om een totaal uniek geluid te produceren dat naast origineel ook nog eens simpelweg retegoed is. En ach, als ze het dan nodig vinden om dat allemaal op te hangen aan die knurftenserie zal ik daar niet moeilijk over doen, zolang ze die kazige Klingons er maar buiten laten!
mij=Codebreaker / Suburban