Bowerbirds – Upper Air

Niets vervelender voor een voorprogramma dan een zaal die weigert te luisteren. Helemaal lullig als het hoofdprogramma jou speciaal meegenomen heeft omdat ‘ie jullie zo goed vindt. Het gebeurde Bowerbirds in (bijna vanzelfsprekend) Paradiso. Terwijl iedereen bij Bon Iver (het bevriende hoofdprogramma) muisstil was, was het bij Bowerbirds enorm rumoerig in de zaal. Doodzonde, want wie hun debuut-cd Hymns For A Dark Horse wel van te voren gehoord had, had geweten dat de band beter verdiende. Maar ja, zij waren niet hip hè, en Bon Iver wel. Dus dan ga je gewoon lekker praten over koetjes en kalfjes. En bier drinken. Dan kan Bowerbirds beter terugkomen en voor een halflege zaal spelen die wel aandacht voor ze heeft dan een volle zaal zonder. Hun tweede cd Upper Air laat horen dat ze dat écht verdienen. Wederom een plaat gevuld met prettige nu-folk waarin vooral de samenzang tussen de twee permanente bandleden Phil Moore en Beth Tacular de zon door de wolken heen doet breken. Alleen al om het simpele ‘Oh Oh Oh Oh ooooooho’-koortje in “Ghost Life” zou je naar een optreden van ze willen gaan om het live te ervaren. Of het bijna Belle & Sebastian-achtige “Beneath Your Tree”, waarin de accordeon van Beth heerlijk rondzwiert. Soms kruipen ze ook dicht naar het geluid van Bon Iver toe, zoals bijvoorbeeld in “Silver Clouds”. De liedjes op Upper Air hebben grosso modo wel wat minder een ongrijpbaar karakter dan die van Hymns For A Dark Horse. Maar sinds wanneer is er wat mis met snel mee kunnen neuriën van liedjes?

mij=Dead Oceans / Konkurrent