Een enkele keer wanneer je een nieuwe cd opzet weet je na één minuut al dat je goud in handen hebt. Bij Mean Sun, het tweede album van het uit Vancouver afkomstige zestal Brasstronaut, was dat het geval. Toen ik Mean Sun op een zondagochtend voor het eerst draaide, werd ik meteen overvallen door het wonderschone begin. Als in opener “Bounce” achtereenvolgens een gitaar en een lome trompet de muziek inkleuren, is het alsof ik een warm bad ben gestapt en mijn zorgen verdwijnen als sneeuw voor de zon. De rest van het album blijft dat gevoel hangen: Mean Sun is dan ook een prachtige plaat, eigenlijk essentieel voor een ieder die van ingetogen, melancholische indierock houdt. Brasstronaut voegt daar wel wat elementen aan toe: zo keert de trompet in elk nummer terug en hebben sommige nummers wat jazz-invloeden. Maar naast dat het songmateriaal van hoog niveau is en de ene melodie nog mooier dan de andere, mag de productie van Colin Stewart (die eerder samenwerkte met o.a. New Pornographers, Black Mountain en Dan Mangan) niet onvermeld blijven. Hij zorgt ervoor dat het album klinkt als een soort intieme onderwaterdroom en dat past de nummers erg goed. Wat dit betreft is Mean Sun ook een grote stap voorwaarts ten opzichte van debuutalbum Mt. Chimera, waarop Brasstronaut klinkt als een weliswaar getalenteerd, maar ook ongepolijst en inwisselbaar jonge-honden-bandje. Het uniforme geluid wordt eigenlijk alleen doorbroken op “Moonwalker”, een kaal liedje dat je even uit de droom haalt en zo het album op een prettige manier ontregelt. Alhoewel, prettig? Voor het eerst vallen de persoonlijke teksten op. ‘I’m gonna miss you, but I think it’s for the best’, zingt zanger Van Breeman herkenbaar. Het levert mij een brok in mijn keel op. En dat zal me vaker gebeuren met Mean Sun, een album dat ik de komende tijd zal koesteren.
mij=Angel
4 reacties