Brian Eno – Another Day On Earth

Had Brian Eno een hekel aan zijn eigen stem? Of vond hij vocalen in liedjes überhaupt stom? En misschien eigenlijk liedjes ook maar iets voor het gepeupel? En wat heeft hem doen besluiten om voor het eerst in twintig(!) jaar zijn eigen stem weer prominent aanwezig te doen zijn in zijn muziek? En waarom is hij plotsklaps weer echte liedjes gaan schrijven? Het zijn vragen die door mijn hoofd schieten als ik zit te luisteren naar Eno’s nieuwe album Another Day On Earth. Die vragen lijken me logisch, want het kan toch niet zonder reden zijn dat hij in een keer het roer zo drastisch omgegooid heeft en in plaats van uitgesponnen ambient tracks met deze liedjesplaat op de proppen komt? Die overigens geenszins teleurstelt. Bij vlagen doet Eno nu denken aan Peter Gabriel, al vind ik Eno’s stem persoonlijk wat minder sterk. Ik merk dan ook dat ik af en toe de neiging krijg om zijn toch vaak vervormde stem weg te denken om me meer te kunnen verdiepen in de fascinerende geluidscollages die hij gemaakt heeft. Want over subliem vastleggen van muziek op band of harde schijf, daar hoef je deze man met zijn waslijst aan magistrale producties natuurlijk weinig uit te leggen. En het schrijven van een song met een kop en een staart is hij duidelijk ook nog niet verleerd. Al is het einde van het afsluitende “Bonebomb” wel heel pardoes. Maar dat is vast en zeker ook een bewustje, zoals alles op Another Day On Earth.

mij=Opal / Rough Trade