Het is intussen bijna vier jaar geleden dat Conor Oberst een volledige plaat uitbracht onder de naam Bright Eyes. In de periode hierna nam hij een plaat op met de Monsters Of Folk en een tweetal solo-platen, die echter niet zoveel deden. Vorig jaar verscheen echter uit het niets de heruitgave van de EP One Jug Of Wine, Two Vessels, die voor de gelegenheid was aangevuld met enkele splinternieuwe tracks. En nu is er dan eindelijk weer een echte Bright Eyes-plaat. En dat is er niet zomaar eentje. Onze Conor heeft namelijk hiermee meteen een van zijn meest stevige doch uiterst poppy platen uit zijn indrukwekkende carrière gemaakt. De roots- en americana-invloeden zijn teruggeschroefd ten faveure van pakkende refreinen, stevige gitaren, creatief gebruik van studio-trucage en een stel refreinen die zich na een enkele luisterbeurt al vastkleven in je schedel. Door de ronduit moderne productie haakt deze plaat meer aan bij het ondergewaardeerde Digital Ash In A Digital Urn uit 2005 dan bij de country-plaat I’m Wide Awake, It’s Morning uit datzelfde jaar. The People’s Key zit vol met catchy songs, zoals eerste single “Shell Games”, het stevig rockende “Jejune Stars”, het draaiende “Triple Spiral” en de prachtballad “The Ladder Song”. Natuurlijk zullen er nog altijd mensen zijn die maar moeilijk kunnen luisteren naar Oberst’s dik aangezette dramatiek, maar voor de liefhebbers zoals ik is dit gewoon dik genieten. Ik kan voorlopig niet stoppen met luisteren naar The People’s Key en mijns inziens is dit de eerste echt goede indierock-plaat van 2011. Nu maar hopen dat dit niet de laatste Bright Eyes-plaat is, zoals Oberst ons wil doen geloven in diverse recente interviews, want dat zou ik echt zonde vinden.
mij=Saddle Creek / Universal
4 reacties