Bring Me The Horizon

Met There Is A Hell Believe Me I’ve Seen It, There Is A Heaven Let’s Keep It A Secret bracht Bring Me The Horizon (BMTH) in mijn ogen een van de betere albums van 2010 uit. Natuurlijk kwam er kritiek uit de stoere hardcore-hoek en is zanger Oli Sykes nog steeds een ietwat schichtig mannetje, maar het valt niet meer te verhullen dat de band boven alles gewoon steengoed is. Interviews geven doen ze echter doorgaans met iets minder passie dan muziek maken. Leadgitarist Lee Malia is net wakker en zit nog wat dromerig op de bank. Bassist Matt ‘Vegan’ Kean moet opgetrommeld worden, maar een paar minuten later komt de tourmanager maar met gitarist Jona Weinhofen aanzetten. Vegan heeft geen zin vandaag.

Weinhofen zit net een kleine twee jaar bij de band. De Australiër in Britse dienst is duidelijk goedgezind. BMTH is net een maand op tour. Ze hebben nog een aantal maanden voor de boeg, maar hij is niet bang om het constante op pad zijn beu te raken. ‘In de toerbus Xboxen we veel. FIFA en Call Of Duty zijn favorieten. Ik ben zelf straight edge, maar de andere jongens drinken wel graag nog wat alcohol ‘s avonds. Dan worden ze halverwege de volgende middag wakker’. Hij kijkt de nog steeds dromende Lee schuin aan. Die vertelt vervolgens dat ze live spelen wel echt het leukste vinden. ‘Zo leven als dat wij nu moeten doen kan verschrikkelijk saai worden. Dan sluipt er ook vlug een soort ergernis in jegens elkaar. Maar als we dan ‘s avonds op het podium staan zijn we dat allemaal weer vergeten. Live spelen is waar we het voor doen en op dit moment gaat dat geweldig’.

mij=Interview: Maartje Buise. Foto's: Tim van Veen
De setlist bestaat momenteel voor bijna de helft aan nummers van het laatste wapenfeit. Logischerwijs vinden ze het nieuwste materiaal het leukst om nu te spelen. Publiek zeurt echter vaak om de gouwe ouwen, is dat bij BMTH ook zo? Jona: 'Nee, de reacties op de nieuwe nummers zijn echt geweldig. Het publiek zingt alles mee wat ze mee kunnen zingen. Het scheelt natuurlijk wel dat de plaat inmiddels wel zo lang uit is dat men er al aan heeft kunnen wennen. En we blijven de bekende nummers van voorgaande platen natuurlijk ook sowieso spelen'. Dit was ook al zo bij het vorige werkje, Suicide Season. De fanbase van de band is loyaal tot op het bot. Voelt het nog wel alsof ze iets te bewijzen hebben met elk nummer of elk optreden? 'Ik heb wel het gevoel alsof BMTH nu een solide band is. Onze fanbase krimpt niet meer zo vlug en dat is wel een fijn gevoel. Maar alsnog ga ik na het uitbrengen van iets gewoon fora checken om te zien wat men er over zegt. En dat zit gelukkig goed op het moment'. Ook Lee komt ondertussen een beetje los. 'Het is meer zo dat we elke keer iets te bewijzen hebben richting onszelf. Maar dat is ook makkelijker geworden over de jaren heen, omdat we nu veel meer kansen hebben om alles precies zo te doen zoals we zelf willen. Met orkesten werken en goed geproduceerde nummers afleveren bijvoorbeeld'.

Naast het in elkaar knutselen van muziek houden enkele van de heren zich ook bezig met het verspreiden van de blijde boodschap rond veganisme en vegetarisme. Lee is de enige die wel vlees eet binnen de band. Zanger Oliver Sykes, gitarist Matt Nicholls en bassist Matt Kean zijn vegetariërs, Jona is de enige echte vegan. Lee: 'Maar als we het over ‘Vegan’ hebben, denkt nu dus ook iedereen dat we hem bedoelen. Matt Kean was vroeger veganist en dat is toen zijn bijnaam geworden en is het nu nog steeds. Wel zo makkelijk met twee Matts in de band. Hij is tegenwoordig gewoon vegetariër'. Onder leiding van Oliver hebben ze een paar jaar geleden een filmpje opgenomen voor PETA. Maar veel meer dan dat zullen ze als band niet doen om hun idealen over te brengen. Jona: 'Persoonlijk vind ik het wel heel belangrijk om de positie waar ik in zit te gebruiken voor iets waar ik achter sta. Ik denk dat iedereen altijd een keuze heeft en stel graag vragen waardoor mensen na gaan denken over hun eetpatroon en gewoontes. Maar het mag nooit te zwaar worden, ik wil er altijd een positieve draai aangeven. Positief leven is belangrijk'. Lee is het daarmee eens. 'We zijn uiteindelijk best een serieuze band, dus dan mag je ook wel eens serieuze onderwerpen op tafel leggen'.
Het serieuze gevoel is iets dat veelvuldig terugkomt There Is A Hell… De teksten zijn donkerder en de muziek is niet per se steviger, maar zeker onheilspellender. Jona heeft niet meegewerkt aan de eerdere albums van de band en Lee neemt het stokje dus even over. Hij is het eens met het gevoel dat dit derde album wat zwaarder is dan zijn voorgangers. 'Oliver heeft meer persoonlijke teksten geschreven dit keer. Daarnaast feesten we nu uiteindelijk wel een stuk minder, we groeien op. Je zou kunnen zeggen dat dit album gaat over de gevolgen van de eerste twee albums. De gevolgen van elke dag feest. Dat houd je ook niet vol'.

Buiten de Melkweg staan ondertussen de eerste clubjes tieners te wachten voor de show die BMTH vanavond gaat geven. Het lijkt onwerkelijk om te denken dat de mannen deze vorm van aandacht nog jaren vast kunnen houden. Dat zien ze zelf ook nog niet helemaal voor zich. Jona: 'Over tien jaar zijn we, denk ik met pensioen. Misschien nog met Bring Me The Horizon bezig, het is wel de enige band waarmee we dat allemaal vol zouden kunnen houden, denk ik. Maar ik zie het alsnog eerder voor me dat ik dan met mijn vrouw en misschien een paar kids ergens achteraf woon. Stoppen met muziek maken zal ik nooit doen, denk dat hetzelfde geldt voor de rest van de band, maar soms verlang je wel naar een thuis. Een thuis hebben is lastig met dit leven, al zou ik nu, op dit moment, niet anders willen'.
Lee dommelt ondertussen weer langzaam in. De rest van de interviews vandaag zijn afgezegd, maar om vijf uur ‘s middags hebben ze wel een poosje handtekeningen uitdelen op het schema staan. Daarna is Jona van plan om in ieder geval even de stad in te gaan en nog een stukje van het eerste voorprogramma, Tek-One, mee te pakken. Tijdens hun eigen show ‘s avonds blazen ze de Melkweg omver. De band is naast persoonlijk duidelijk ook technisch gegroeid.