British Sea Power is een maf bandje, althans, ze komen live in ieder geval een beetje maf over. Optreden in pyjama omringd door opgezette beestjes… Maf ja. Arty misschien. Hun muziek is in ieder geval een stuk minder maf. Waar debuut CD The decline of voornamelijk bestond uit hoekige ongepolijste nummers, die daardoor soms wat minder toegankelijk klonken, sleept Open season de luisteraar van het begin tot het eind mee in een draaikolk van twinkelende popsongs. Songs waarvan het geluid refereert aan de betere popmuziek uit de jaren 80. Een veel gehoorde referentie is Echo and the Bunnymen, maar dat haal ik er persoonlijk niet zo uit. Het is eerder een mengelmoes van herinneringen en geluiden dan duidelijk aanwijsbare invloeden. Ik hoor inderdaad een beetje Echo, maar ook wat Simple Minds, U2, Waterboys, Lloyd Cole, noem maar op. Ondanks dat is in deze tijd, waarin veel bands beïnvloed lijken door muziek uit de jaren 80, British Sea Power een van die bands die er een heel frisse eigen draai aan geven. Open season is mede door veelvuldig gebruik van synthesizers een meer gepolijste, minder ‘arty’ plaat dan The decline of geworden. Wat gebleven is zijn de intelligente, gelaagde teksten waardoor de liedjes van British Sea Power uitstijgen boven het bedrieglijk makkelijk in het gehoor liggende poppy geluid. Zoals bijvoorbeeld uit de nieuwe single “It ended on an oily stage”: ‘He found God, in a parking lot, and you did not. I, I headed for the coastalry, regions of the mind, To see what I’d find’. Misschien is dat ook wel wat het briljante is aan deze plaat. De luisteraar lokken door melodieën die gegarandeerd in het hoofd blijven plakken en ze vervolgens verleiden terug te blijven keren met kleine taalgrapjes en slimme metaforen. Bij mij werkt het in ieder geval!
mij=Rough Trade / Konkurrent