Stel dat je gitaar kunt spelen als de beste. Het maakt niet uit of dit op een akoestische of een slide is. Daarbij is je stem prettig om naar te luisteren. Bovendien heb je een goede neus voor nummers die je covert en draai je je hand ook niet om voor een fijne zelfgeschreven song. Dan moet het toch wel goed komen zou je denken. Waar zou het dan nog mis kunnen gaan? Bij de productie of de mix van je album of bij de muzikanten in jouw band. Je hebt echter al zestien albums op je naam staan en bij nummer zeventien ken je het klappen van de zweep wel. Met de productie zit het wel snor en de muzikanten kunnen prima spelen en geven je de ruimte. Het zit dus helemaal goed met Baby O! van Brooks Williams. De covers liggen niet teveel voor de hand en zijn van origine van Son House, Mississippi John Hurt, Mel London en Duke Ellington. Hoppa, weer een pluspunt. Een prima plaat dus van iemand die zich in de folk en blues beweegt. En toch gaat het mis, want wie nog nooit van Williams gehoord heeft zal – vrees ik – niet snel verleid worden door dit album. Wat een foeilelijke afstotende hoes met bovendien op de achterkant een foto van Williams, waaruit de conclusie getrokken zou kunnen worden dat dit niet ‘the next big thing’ is. En dat is jammer, want gezien de kwaliteit zou hij niet misstaan op de nodige rootsgeörienteerde festivals. Of zou dat publiek wel voor zo’n lelijke verpakking vallen.
mij=Red Guitar, Blue Music / Import