Het is voor mij onmogelijk om tijdens het uitoefenen van mijn officiële beroep muziek te draaien. Dat is niet erg, maar wel lastig als je geacht wordt geregeld iets over muziek te zeggen. De tijd die ik nodig heb om op mijn werk te komen en de tijd thuis moet ik dus efficiënt inzetten. Dit betekent nog wel eens een muziekstijl die niet past bij het moment. Hedenavond geurt het heerlijk door mijn huis: zalm, gekruide aardappelen en broccoli met een overheerlijke saus. Het is buiten schemerig. Ik doe de gordijnen dicht en steek wat kaarsjes aan. Ik breek als extraatje een fles droge rode wijn aan. De gevulde wijnglazen lachen mij tegemoet. Qua muziek heb ik geen keuze. De volgende cd op de stapel is Speechless. Deze cd laat een instrumentale Bruce Cockburn horen. Cockburn ken ik door de jaren heen als een singer-songwriter die sociaal bewogen en religieuze teksten schrijft en deze op folk- en jazzmuziek zet. Ik ken hem echter vooral uit een 2 meter sessie met “If I had a Rocket Launcher.” Speechless laat echter een andere woordloze Cockburn horen. Het meer dan een uur durende album kent vijftien nummers waarvan drie nieuwe en eentje die alleen in Japan verscheen. Dit is echter alleen interessant voor de echte fan. De rest werd echter opnieuw ingespeeld en klinkt alsof ze altijd bij elkaar gehoord hebben. Speechless als album is dan ook interessant voor liefhebbers van ingetogen jazzy gitaarwerk. Ook onder het heerlijke eten dat ik nu voor mij heb is het een perfecte soundtrack. Hierna mag er van mij wel weer wat anders op. Meer dan een uur mooi gitaargetokkel is net wat teveel van het goede. Ik zet dan bijvoorbeeld eens een Cockburn-album op met vocalen. Die zijn namelijk ook prima om aan te horen.
mij=Cooking Vinyl / Bertus
wat een draak van een verslag.korte zinnen.weinig info.leuke cd.soms niet.lekker eten voor me neus.mm heb honger.ga eten met bruce aan.