Een tijdlang heb ik gewerkt als trainer, vooral in Office-toepassingen en webdesign. Dat laatste werd helaas hoe langer hoe meer een uitzondering. De keren dát ik vervolgens wél een webdesigntraining mocht geven, genoot ik dan ook met volle teugen. Bruce Dickinson maakt volgens mij als zanger hetzelfde door. Weliswaar zal hij zingen bij Iron Maiden leuker vinden dan ik het geven van Officetrainingen, maar het moet toch een stevig keurslijf zijn. Er is er immers maar één die het voor het zeggen heeft in die band en dat is bassist Steve Harris. Tel daarbij op diens dominante basspel én de aanwezigheid van maar liefst drie gitaristen en het is duidelijk dat Dickinson daar flink voor z’n ruimte moet knokken. Sinds 1990 maakt Dickinson daarom periodiek solo-albums om z’n artistieke ei kwijt te kunnen, wat soms tot leuke resultaten leidt. Dickinson hoeft niet voortdurend de sirene uit te hangen om nog hoorbaar te zijn en dat maakt het spectrum aanzienlijk breder. En toch, na het fraaie Sabbath-achtige intro start deze cd met een nummer dat zo door Maiden opgenomen had kunnen zijn. De door Roy Z. gespeelde gitaarpartijen bevatten zelfs de zo typische Maiden-twinsolo’s. Pas bijna halverwege, bij de ballad “Navigate the Seas of the Sun” wordt het Iron Maiden-sjabloon losgelaten. De rest doet vooral aan Sabbath denken, met logge en stevige gitaarpartijen, met Dickinson in vorm, maar óók met het manco van projecten waarbij tapes worden verstuurd: de vonk van het samenspelen ontbreekt. De echte verrassingen blijven uit, instant-klassiekers ontbreken. Als het nieuwe eraf is, is het uiteindelijk een goede plaat, maar zeker niet z’n beste. Jammer.
mij=Mayan / Sanctuary / Suburban
ik wil m hebbuh